4 september 2023 - Duitsland - dag 18 - Haus Hemenswarft, Emmelsbühl

Het einde van de vakantie begint te naderen en plotseling wordt het schitterend nazomerweer. Nou mochten we al niet echt klagen; al had het gemiddeld wel een paar graden warmer gemogen. Dat laatste gebeurt dus deze week.

Vandaag zijn we geheel volgens plan op en neer naar Sylt geweest. We waren mooi op tijd in Klanxbüll, auto in de parkeerhal gezet en na een paar honderd meter fietsen waren we op het perron. Jan klaagde altijd steen en been over de Deutsche Bahn en over alle vertragingen en uitgevallen treinen als hij weer eens vanuit Tübingen naar Nederland kwam. Vandaag bleek ons ook dat je niet meer blind kunt varen op de Duitse Pünktlichkeit :(. Gelukkig bedroeg de vertraging slechts 10 minuten. Vervolgens waren we in een half uurtje via de Hindenburgdamm (waar alleen een dubbele spoorlijn overheen loopt) op de plek van bestemming

Sylt wordt volgens Marja ook wel het Saint Tropez van Duitsland genoemd. Zeer mondain, onroerend goed is niet te betalen en je moet hier wel een tweede huis hebben als je er als celeb of captain of industry een beetje bij wilt horen. We zijn uit de trein gestapt in Keitum, op een stationnetje met de uitstraling van Nieuweschans. Dat beeld veranderde al snel toen we richting het centrum fietsten. De vrijstaande rietgedekte villa’s waren enorm, met minstens twee Mercedessen, Audi’s, Porsches en/of BMW’s (vooral cabrio’s) op de oprit. Het deed mij overigens meer denken aan Blaricum of Laren (NH) dan aan St. Tropez.

We gingen via Kampen langs het wad naar List, helemaal in het noorden van het 35 km lange eiland. Bij het haventje van List was het hoog tijd voor Kaffee und Kuchen, die we in zo’n leuke 2-persoons ‘Strandkorb’ op het terras van restaurant Piratennest geserveerd kregen. Vervolgens zetten we koers naar het Weststrand en daarna kwamen we in een duingebied terecht, waar we de weg met heel veel andere fietsers moesten delen en het echte TVTAS-gevoel kregen.

Marja had om half twee een tafel gereserveerd voor de lunch in het hoog genoteerde restaurant Strandoase, waar je boven op het duin kunt lunchen met uitzicht over het strand. Omdat ik dat laatste niet had meekregen in de voorbespreking, waren we op mijn verzoek onderweg nog even bij een strandopgang gestopt om de zee te bekijken. Daarna was het hard werken om nog op tijd te komen voor de lunch, vooral ook vanwege de tamelijk straffe tegenwind. Dat we gereserveerd hadden, leverde weinig voordelen op, want de Strandkörbe op het duinterras waren allemaal bezet. Het eten was gelukkig uit de kunst, allebei een heerlijke bouillabaisse vooraf, lekker glas wit erbij, en vervolgens gegrilde garnalen voor Marja en en een malse lamsbout voor mij.

Vervolgens wilden we even uitbuiken op het strand en nog een stukje zwemmen, maar dat liep een beetje anders. We hadden ons net met onze spulletjes geïnstalleerd op het droge zand ruim boven de vloedlijn toen we verrast werden door een grote golf die maling had aan die denkbeeldige grens. Vooral Marja werd zeiknat, niet alleen de handdoek maar ook de fietskleren. Gelukkig was het een FKK strand, dus konden we alle kleren te drogen leggen en vervolgens even de zee in. Ook dat viel tegen. Het strand liep steil af en de golven waren tot wel twee meter hoog, waardoor het ontzettend lastig was om achter de branding te komen. Nat werden we wel, want we werden een paar keer omgetrokken door het teruglopende water terwijl de volgende golf er al weer aankwam. Dat wasmachine-effect kenden we al, niet fijn als je met je billen of je rug over de bodem schuurt, dus we hebben het uiteindelijk maar opgegeven. Wat verderop deed ook iemand een manhaftige poging, maar die werd resoluut teruggefloten door een heuse Baywatch-badmeesteres die hard op haar fluitje blazend kwam aanrennen in haar hoogopgesneden rode badpak. Alleen de gele reddingsboei ontbrak. Er moest kordaat ingegrepen worden, omdat de argeloze toerist zich ruim buiten het door twee vlaggen gemarkeerde stukje zee bevond…

Op de terugweg deelden we de trein met flink wat bouwvakkers en andere ambachtslieden, die dus op het vasteland wonen, wat goed past in het beeld van het onbetaalbare onroerend goed op Sylt.

Rozig en afgepeigerd zitten we nu op de bank, morgen eiland twee.