5 september 2023 - Duitsland - dag 19 - Haus Hemenswarft, Emmelsbüll

Onze tweede eilanddag zou heel anders worden dan gisteren, beloofden we elkaar vandaag aan het ontbijt. Veel kleinere afstanden, dus minder fietsen en daardoor juist meer tijd doorbrengen op het strand, heerlijk relaxed. Niet helemaal gelukt.

We kwamen mooi op tijd weg vanmorgen en we scheepten vlot in op de Uthlande, voor een reis van bijna twee uur. Bijna halverwege doet de veerboot ook het eiland Føhr aan, maar wij bleven zitten tot Amrum. Een veel kleiner eiland dan Sylt, waar we gisteren waren, en wat minder sjiek, een beetje het Schiermonnikoog van de Duitse waddeneilanden. Wij vonden het er erg charmant, met naast veel rietgedekte huizen ook mooie statige, in pastelkleuren opgetrokken panden waar vroeger misschien wel een Kürort in heeft gezeten.

Toen we aankwamen was het al bijna 12 uur en we fietsten eerst maar eens naar het meest noordelijk gelegen dorp, Norddorf. Daar had Tripadvisor namelijk alle beschikbare bullets toebedeeld aan Café Schult, voornamelijk vanwege de sublieme taarten die ze er bakken. Wij konden tevreden vaststellen dat Tripadvisor het (weer eens) bij het rechte eind had. Henk had een stuk heerlijke bosbessentaart, terwijl ik het op mij nam om de lokale specialiteit, de Friesentorte, uit te proberen. Ik at bijna mijn vingers op bij deze combinatie van bladerdeeg, pruimenmousse en heel veel slagroom, zo lekker. Het ook hoog geprezen Nussbrot hebben we aan ons voorbij laten gaan.

Nu de eerste honger was gestild, konden we door naar het strand. Google suggereerde dat er diverse opgangen waren naar het brede witte strand waar Amrum om bekend staat, wel over veelal onverharde wegen. Maar wij konden maar niet vinden hoe we er moesten komen. Bordjes ontbraken lange tijd, dus ploegden we over mulle zandpaden, over centimeters dikke lagen dennennaalden en moesten we regelmatig een stukje lopen. Nadat we de fietsen al achter een paar dikke bomen hadden verstopt en te voet verder waren gegaan, zagen we al snel dat dit wel een erg vermoeiend parcours ging worden, over de hoogste duinen en steeds maar door dat fijne witte zand - dat ze hier Kniepsand noemen - zodat je na honderd meter al peentjes zweet. Terug op de fietsen dan maar en ja hoor, daar was dan eindelijk de echte toegangsweg naar het FKK-strand. Dat was ook nog een wandeling van ruim een kilometer, maar die voerde over een prachtig houten plankier, door een schitterend duinlandschap, met bloeiende heide, helmgras en tot pluisjes vergane kattenstaarten. Aan het einde, en toen was het al half 3, lonkten het brede strand en de vandaag wat kalmere Noordzee. We rekenden uit dat we, om op tijd voor de laatste boot te zijn, een uur de tijd hadden voor zonnen en zwemmen. Hoezo relaxen… Toch was het heerlijk.

De dag eindigde zoals zoveel uitjes naar een eiland: een lekker visje eten bij de haven, een plekje uitzoeken op de boot, wat lezen, een slaapje doen en kijken naar de zee en de mensen om je heen. En dieren: Henk zag hoe drie dames, zo te zien drie generaties, hun hondje dat in een rugzakje zat, een rood gestippeld petje opzetten en hem van alle kanten fotografeerden. Hij gaf er geen kik bij. Dat gold niet voor een paar baby’s aan boord, voor wie zo’n lange warme bootreis natuurlijk een kwelling is. Een van de moeders trok, terwijl ze op haar telefoon bleef kijken, geroutineerd haar hele jurk omhoog en de bh opzij, vader reikte de kleine aan en het doordringende gillen stopte meteen.

Als dit reisverhaal op de blog staat straks, is de vakantie al bijna voorbij. Morgen rijden we terug naar Groningen, na bijna drie heerlijke weken. Leuk dat onze volgers weer met ons hebben meegereisd en gereageerd. Tot het volgende avontuur!