12/13 juni 2023 - Bridgen in Spanje - dag 1,2 - Forges-les-Bains & La Clie, Massignac, Frankrijk

Ja, daar gaan we weer: op naar l’Ametlla de Mar aan de Spaanse Costa Dorada, waar bridgevriend Jeroen Kraan een groot huis heeft gekocht. Daar kunnen we ons vanaf 17 juni met nog 16 andere enthousiaste bridgers overgeven aan een week lang kaarten, les krijgen van twee topspelers en genieten van de kookkunsten van Jeroen. Het is voor het eerst dat wij aan zoiets meedoen, dus we zijn heel benieuwd.

Maar eerst moeten we daar nog komen. Omdat we de tijd hebben, gaan we met de auto, de racefietsen achterin, en voorin een mand vol proviand en een stapel cd’s, alles voor het echte roadtripgevoel. We hebben vijf dagen de tijd, een prima gelegenheid dus om ook een bezoekje aan Gerda te brengen. Zeker sinds we in Groningen wonen, heb je om in La Clie te komen niet genoeg aan een dag reizen, dus planden we voor gisteravond een overnachting in Forges-les-Bains, net onder Parijs.

Het was een lange en hete eerste reisdag, met buitentemperaturen van rond de 32 graden. We kwamen mooi op tijd weg en tot Antwerpen liep alles vlot. Helaas raakt rond die Belgische stad de autosnelweg altijd verstopt en ook nu moesten we een tijd langzaam rijden om aan de drukte te ontsnappen. Op de parkeerplaats bij een van de vele sfeerloze wegrestaurants aten we een broodje en wisselden we van chauffeur. Het bleef vrij druk op de weg, met veel hinderlijke vrachtwagens die elkaar zonodig moeten inhalen, dus ook voor mij was het goed opletten geblazen. Het laatste stuk, door de hel van Parijs heen, was weer voor Henk en om half 6 stopten we, warm en verreisd, voor het hek van Villa Rochette. Dit in een oud landhuis gevestigde chambre d’hotes zag er net als op de plaatjes beeldig uit. We konden er gelukkig ook een prima Frans maal krijgen en daarna hoefden we alleen nog maar op een bankje in de tuin zitten uitbuiken en een kleine wandeling door het bijna uitgestorven dorp te maken. De termen lijken niet meer in gebruik, het onwelriekende meertje nodigde zeker niet meer uit tot badactiviteiten. Alleen de Mairie deed een wat rijker verleden vermoeden.

Na een prima ontbijt was het vandaag nog ruim 400 kilometer naar La Clie. Henk verveelt zich op de bijrijdersstoel meestal na een halfuur al stierlijk, dus reed hij het hele stuk en kon ik lekker naar buiten kijken, wat lezen en de chauffeur voorzien van snacks en drinken. Om 2 uur konden we Gerda in de armen sluiten en beginnen aan een uitgebreide bijpraatsessie - broodnodig na, terugrekenend, bijna drie jaar. Het gaat goed met Gerda en met de bruine labrador Jesse. De laatste was, geheel in tegenstelling tot zijn baasje, zichtbaar ouder en trager geworden en begroette ons nu een stuk minder onstuimig dan een tijd terug.

Nu zitten we, na een heerlijke rijsttafel en een wandeling rond Lac de Chaban, in de vernieuwde zithoek van Gerda. We zijn weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen van elkaars familie en vrienden en van de Nederlandse en Engelse enclaves hier op het Franse platteland. Nu nog plannen maken voor morgen en dan gaan wij weer slapen in De Tweede Kamer van de gîte.