15 juni 2023 - Bridgen in Spanje - dag 4 - Hotel Bringué, El Serrat, Andorra

Nog een laatste ontbijt met vers brood van de bakker in Massignac aan de keukentafel bij Gerda en toen moesten we alweer afscheid van elkaar nemen, na twee heerlijke dagen. Gerda ging een proefrit maken in haar nieuwe oranje Dacia Duster en wij stelden de routeplanner in op een nieuw land, Andorra. Nooit geweest, nooit naar verlangd, maar als je er toch door komt, pakken we dat vorstendommetje even mee.

Henk koos een route uit die het centrum van Limoges vermeed en wat nog veel mooier was: met maar een klein beetje omrijden konden we een plekje in de Dordogne opzoeken waar we veel goede herinneringen hebben. Na veel gekronkel over B-, C- en D-wegen stonden we weer bij de boerderij van de familie Boudie en zagen we op het bordje ook hoe de bijbehorende camping alweer heette: Rotassac. Even naar boven rijden? Altijd leuk. Dat we er nog een levende ziel zouden aantreffen, verwachtten we niet, want het echtpaar Boudie was de laatste keer dat we ze zagen al flink op leeftijd. Maar toen ik de auto op het erf parkeerde, zagen we dat de keukendeur openstond en dat er een hoofd in onze richting werd gedraaid. Even later stonden we voor Madeleine Boudie, 95 jaar oud, schuifelend achter een looprek, maar met nog een heldere blik in de ogen en zeer verrast. Al snel kwamen we te weten dat haar Jean elf jaar geleden was overleden, dat zijzelf met hulp van haar dochter nog zelfstandig woonde en dat de camping in 2001 was gesloten. Wij vertelden over de keren dat we hier waren, eerst op de fiets en later nog een paar keer met de kinderen. Dat deed niet echt een lampje branden, maar ze vond  het overduidelijk erg leuk om bezoek te krijgen van eerdere gasten. Wij liepen nog even de Col de Camping op, een zeer steile helling waar we destijds onder applaus van Jean met de fiets tegenop reden en wisten nog de plek waar we de eerste keer onze tent opzetten. Nu stond het gras er een meter hoog. Het tegenover de camping gelegen meertje zag er goed en schoon uit: kennelijk is de ooit geplande grote toestroom van toeristen toch uitgebleven.

We reden nog een stukje over die prachtige weggetjes en genoten van de schoonheid van het Franse land. Toen moesten we toch de snelweg op om nog een beetje op tijd in Andorra aan te komen. Na een paar uur kwamen de prachtige hoge pieken van de Pyereneeën in beeld, hier en daar nog met wat sneeuw erop en belandden we weer op kleinere wegen. Helaas waren er ook weer veel wegwerkzaamheden, dus we kropen maar langzaam omhoog naar de grens. De Andorraanse douane hoefde onze paspoorten niet te zien. Hoe dit nieuwe land eruitziet? Niet veel anders dan de Franse Pyreneeën, maar wat wel opvalt is de aaneenschakeling van wintersportplaatsjes, met de bijbehorende niet echt aantrekkelijke bebouwing van grote appartementengebouwen en chalets, alles uit donkere stenen en hout opgetrokken. We zagen tussen het drukke verkeer nog een paar dappere fietsers de berg op zwoegen. Voor ons eindigde de reis vandaag in El Serrat, waar we een prachtige kamer hebben in het sjieke wellnesshotel Bringué, met uitzicht op een snelstromende beek met watervallen.

Ik had na de lange autorit wel zin om even naar buiten te gaan om de stramme benen te strekken, maar ik keek toch even op Bridge Base Online, om te zien of onze vrienden Agnes en Wubbo met hun nevenpaar nog steeds in de race zijn voor het Open Europese kampioenschap Viertallen. En ja, ze moesten nog tien spellen, dus we schoven aan in het virtuele publiek om te kijken hoe ze de kwartfinale tegen een sterk Noors/Amerikaans team ervan afbrachten. Tot het laatste spel bleef het bloedstollend spannend, maar ze hebben gewonnen! Gefeliciteerd Agnes en Wubbo en veel succes in de halve finale!

Nu eten in het restaurant van het hotel. De reisgids roemde zware nationale gerechten van kool en aardappelen, we gaan het zien.