23 mei 2023 - Dollardroute, dag 6 - Emden - Borkum, 13 km

Dat was vroeg opstaan vanmorgen! Wekker om kwart over 6, om half 7 aan het ontbijt, om kwart over zeven op de fiets en hoppa, ruim op tijd op de boot naar Borkum. Aan deze snelle actie waren wel wat discussies voorafgegaan, want we zouden eerst twee nachten naar dit eiland gaan, toen geen een, want het werd slecht weer, en toen toch maar een. En daar hebben we geen spijt van gekregen tot nu toe. 

Op de boot naar een eiland is altijd leuk, zij het dat er harde wind voorspeld was. Ik kan zelfs zeeziek worden op een mammoettanker namelijk. Maar de AG Ems ploegde zich moedig voort door de hoge golven en ik heb de twee uur durende tocht rustig doorgebracht met lezen, woordpuzzels oplossen en het observeren van de medemens. Andersom gebeurde dat laatste ook overigens: ik werd de hele reis aangestaard door een klein Duits ventje op de bank voor ons. Erg grappig om te zien: tussen acht en negen ‘s ochtends werden al hele warme maaltijden en glazen wijn uitgeserveerd. Schoolreisjespret, denk ik.

Om tien uur meerden we aan in de haven van Borkum. Hoewel er heel wat fietsen mee aan boord waren gegaan, waren wij de enigen die ook op de fiets naar het dorp gingen, zeven kilometer verderop. Nou had ik eigenlijk ook wel graag in de Kleinbahn willen zitten, die altijd klaarstaat bij de boot. Dat was al zo toen ik als kind met mijn ouders regelmatig een dagje hier naartoe ging en ook later na mijn eindexamen in 1974 stapte ik erin, op weg naar Kurhotel Irene, waar ik samen met mijn vriendin Yvonne een aantal weken ging werken. Nog weer later gingen we met de kinderen vanuit Groningen een keer naar Borkum op de eerste mooie stranddag. Ik was benieuwd of we nog iets zouden herkennen.

Ik had al op internet opgezocht of Kurhotel Irene nog bestond en vond een krantenartikel van 16 oktober 1980 met de onheilspellende kop “Dritte Brandstiftung war erfolgreich”. Het statige, uit het begin van de twintigste eeuw daterende gebouw stond op dat moment al leeg en er was dus al twee keer eerder brand geweest. Sinds 2004 is op dezelfde plek het foeilelijke Aparthotel Kachelot gebouwd. 

Ondanks dat het eiland erg veranderd is, veel meer bebouwd en veel meer horeca en winkels, kwamen er toch wel wat herinneringen boven aan mijn tijd in Irene. Dat ik onder de bezielende leiding van kokkin Frau Zander dagelijks meehielp om de kuurgasten te voorzien van hun maaltijden, al dan niet zoutloos of vetvrij. Ik moest teilen vol groente schoonmaken, heel veel servies afwassen en en passant leerde ik van alles. Dat alle restjes steeds weer verdwenen in een hele grote  pan en dat je daar heerlijke bouillon van kreeg, waar dan weer soepen en sauzen van gemaakt werden. Alles from scratch: zo maakten we zelf honderden potjes met ingelegde Kürbis (pompoen) en draaide ik even zovele gehaktballen voor de Königsberger Klöpse. Bij Frau Zander moest alles van topkwaliteit zijn en er kwam geen paardenvlees in de keuken, want, zo beweerde zij: Pferd hat keine Nieren, dus dat vlees was onrein. Ik had er een heel leuke tijd: drie keer daags assisteren bij het klaarmaken en uitserveren van de maaltijden, plaudern met de gasten en het overige personeel en tussendoor naar het strand. 

We hebben vandaag het het dorp verkend, een visje gegeten in een van de vele restaurants, gewandeld over de boulevard, zeehondjes gespot en op een terrasje in de zon gezeten. Het strand stond net als vroeger vol met die leuke gekleurde strandstoelen en -huisjes. Terug liepen we door het dorp en de winkelstraat, waar je de bekende eilandprullen kunt kopen en waar het, op deze kille en winderige dag, krioelde van de toeristen. Leuk: bij de Bahnhof stond de oude stoomtrein klaar voor een tochtje over het eiland. Wij hielden het eerst wel voor gezien en trokken ons terug op onze wederom grijs-met-witte kamer in Haus Antina. Ze hebben hier een fietsroute uitgezet van 22 km, maar we rusten vandaag lekker uit. 

Totaal 322 km