24/25 juni 2023 - Bridgen in Spanje - dag 13,14 - Gîtes Strengbach, Ribeauvillé, Frankrijk

Gistermorgen om kwart voor 10 reden de eigenaren van Villa Tsjany voor, voor de eindcontrole. Of we ons braaf aan alle regels hebben gehouden durf ik niet te zeggen, in ieder geval kregen we onze volledige borg retour. Toen Astrid opmerkte dat ze de de regels wel erg streng en dwingend geformuleerd vond, kreeg ze gelijk een handvol horrorverhalen over asociale huurders over zich heen. Nederlanders waren over het algemeen redelijk netjes, maar Spanjaarden, breek me de bek niet open…. Na nog een paar handtekeningen voor akkoord konden we de terugreis aanvaarden. 

Omdat Marja en ik nog even langs Jeroen moesten om een geleend dekbed te retourneren hadden A&A een voorsprong genomen. Wij kwamen al snel in een flinke file terecht die net ontstaan leek na een aanrijding (kop-staart met 3 auto’s op de linker rijbaan), dus dachten wij dat we ver achter lagen. Zij hadden zich echter door ‘Waze’ langs genoemde file laten leiden en bleken er daardoor juist aanmerkelijk langer over te hebben gedaan. Rond enen zaten we nog steeds in Spanje en hebben toen maar geluncht bij het laatste wegrestaurant. Daar werden we getrakteerd op een bonte optocht van enorme in luipaardprint uitgedoste Engelsen (uit Leigh bij Manchester) die in een handvol bussen op weg waren naar een rugby-festijn in Perpignan om hun team, jawel de Leigh Leopards, aan te moedigen. Ieder zijn eigen feestje ;)

We waren eigenlijk van plan om over de Autoroute du Soleil tot in de buurt van Dyon te rijden, maar dat bleek veel te optimistisch, dus het werd Valence, waar we onderdak vonden in Hotel Alpes Cevennes. Het rijden ging overigens best vlot, mede dankzij een prima tip van Loeki. We hebben bij de ANWB een apparaatje aangeschaft, waarmee je net als de meeste Fransen door de Telepéage poortjes op de tolwegen kunt rijden. Het is nu nog geen hoogseizoen, dus geen grote wachtrijen bij de Gares de Péage en toch nu al superhandig. Afremmen tot 30 km/u, je hoort een piepje en je kunt weer door.

Vandaag was de afstand wat korter, zodat we vanmiddag al om 3 uur op de plaats van bestemming waren, Ribeauvillé in de Vogezen. We hadden bedacht dat we op de terugweg nog één extra dag wilden inlassen om een lekker stuk te fietsen en dan is het wel handig als je op een plek zit, waar je de weg niet hoeft te zoeken. Bovendien hebben we nog een tochtje af te maken - over de Route des Crêtes - want de vorige keer dat we hier waren lag er nog een halve meter sneeuw op de hoge delen van het parcours en was de weg afgesloten voor alles behalve sneeuwscooters. Het was hier vanmiddag 33 graden, dus voor sneeuw hoeven we niet bang te zijn. Bij het oefenrondje van vandaag moesten we een flinke heuvel over om bij Riquewihr te komen. We ontploften bijna. Na 25 km waren we zo zondoorstoofd dat Marja spontaan voorstelde om een koel biertje te nemen op het terras. Morgen maar op tijd op pad, ook al belooft het iets af te koelen.

We zitten vlak bij het historische centrum in een prachtige gîte in een gebouw dat stamt van rond 1500 en waar nu alles tegen elkaar open staat om de boel een beetje af te koelen. Op aanraden van de eigenaar, Kilay, zijn we gaan eten bij Caveau de l’ami Fritz. Hoewel men in deze streek ook hartje zomer Sauerkraut mit Eisbein eet, hebben wij ons beperkt tot een andere regionale specialiteit, Flammkuchen.