26 juni 2023 - Bridgen in Spanje - dag 15 - Gîtes Rempart, Ribeauvillé, Frankrijk

Een dagje “vrij” in Ribeauvillé, dus wat doe je dan? Een lekker stuk fietsen natuurlijk! Na een suikerrijk ontbijt van croissants en chocoladebroodjes, weggespoeld met thee en koffie, waren we klaar voor de Route des Crêtes, vanaf de Col du Bonhomme. Daar gingen we met de auto naartoe, fietsen achterin, over een prachtige weg door kleurrijke dorpjes en met bergen rondom. De Vogezen en de Elzas - we kwamen door beide regio’s - zijn wonderschoon!

De werkopdracht voor vandaag was: over een overwegend stijgend parcours naar de Col de la Schlucht fietsen en langs dezelfde weg overwegend dalend weer terug. Het was genieten onderweg, met perfect fietsweer: zonnig en niet te warm, met een fris briesje. We vallen kennnelijk midden in de bloeiperiode van de mooiste wilde bloemen, want het vingerhoedskruid, de margrieten, paarse klokjes, lila knoopjeskruid, gele leeuwenbekjes en wonderschone roze orchideetjes groeiden en bloeiden overvloedig. Voor foto’s van de laatste soort klauterde Henk over een greppel omhoog naar een wat moerassig weitje en weer terug. Zijn nieuwe knie protesteerde gelukkig niet. De bosaardbeitjes die we gelijk aan het begin al in de berm spotten, zochten we op de terugweg weer op om lekker van te snoepen.

We reden eerst vooral door het bos, maar hoe hoger we kwamen, hoe kaler het landschap werd, met spectaculaire uitzichten. Bij de Col de la Schlucht aangekomen hadden we nog maar 19 kilometer gefietst, dus plakten we er nog 6 achteraan, naar de nog wat hoger gelegen Ferme Auberge Breizhausen. Die was helaas gesloten, dus aten we een banaan uit het rugzakje. Henk hielp twee Belgen nog om hun auto met lege accu naar de parkeerplaats aan de andere kant van de weg te duwen, zodat ze bergaf weer konden starten en opladen.

Tijdens de hele fietstocht heb ik me weer eens afgevraagd wat nu maakt dat je de ene keer zuchtend en steunend de kilometers wegwerkt en de andere keer met twee vingers in de neus een uitdagende route onder je banden laat wegglijden. Hoe dat vandaag voor mij uitpakte? Raar: want ik had best wat last van misselijkheid door die machtige broodjes van vanochtend, maar dat speelde bij het fietsen geen enkele rol. Dus toen we na 50 kilometer en 800 hoogtemeters weer bij de auto stonden, schepte ik op dat ik nog wel zo’n stuk aan zou kunnen. Gelukkig hield Henk me daar niet aan, want het was ook wel lekker om in de auto terug, langs een andere weg, nog eens te genieten van het aan ons voorbijtrekkende prachtige landschap.

Weer in ons gezellige huisje aangekomen, brak het zalig nietsdoen aan. Het enige wat nog op het programma stond was een bezoek aan de Franse supermarkt, voor de vaste boodschappen zoals cremant d’Alsace, badschuim van Le petit Marseillais, worstjes en druivenpitolie. Morgen nog zo’n acht uur rijden, dan zijn we weer thuis!

PS. van Henk: Dank voor alle leuke reacties! Hopelijk hebben we de trouwe lezers niet al te zeer teleurgesteld door af en toe twee dagen te combineren, maar er moet ook iets  te vertellen zijn.