28 augustus 2023 - Denemarken - dag 11 - Dalby Bugt, Mesinge

Het was weer een geweldige dag op het eiland Funen. Sommigen mogen Denemarken een saai land vinden - maar ja, die gaan op Fietserspad door minstens even saai Oost-Nederland en zoeken de spanning op door net die ene giga hoosbui te vinden waardoor ze met tent en al wegspoelen -, maar ik ervaar het als een fietsparadijs. Nu hebben we ook echt mazzel met het weer, iets wat ik van Henk niet meer elke dag mag zeggen trouwens, dus dan is het al gauw goed. Maar dit land is zo charmant, met zijn vele heuvels, gouden graanvelden, prachtige huizen en overal bloeiende wilde bloemen in de berm. Voeg daar nog de rustige wegen aan toe en je kunt mij niet veel gelukkiger maken op vakantie.

We kozen er vandaag voor om de fietsen in de auto te leggen om het eerste stuk naar Kerteminde niet voor de tweede keer te rijden. Parkeren kon bij de Netto supermarkt en wij gingen fietsend op pad naar Nyborg, waarbij we op de heenreis vrij dicht bij de kust bleven. Nyborg lijkt wel wat op Amersfoort: je moet je eerst door enorme nieuwbouwwijken heen worstelen voordat je bij het mooie oude centrum komt. Daar stonden een kasteel met een heuse slotgracht eromheen, een imposant stadhuis en veel kleurrijke vakwerkpanden, alles prachtig gerestaureerd en strak in de verf. Lang hebben we niet rondgekeken, want het was toen wij er aankwamen juist tijd voor de lunch. Bakker Gertz leek daarvoor het juiste adres, want het zat er zowel binnen als buiten bomvol. Toen wij onze broodjes tonijn en gerookte zalm kregen, bleek dat dat niet voor niets was: super lekker. Ook de zoete lekkernijen die we als take away in de rugzak stopten, smaakten later na het fietsen fantastisch. Het was op het terras ook leuk mensen (en dieren) kijken natuurlijk. Naast ons zaten eerst Amerikanen met een Harry Potter-achtig zoontje van een jaar of zes dat zijn vader tot wanhoop dreef met al zijn (levens)vragen, zoals wat er allemaal in alcohol zat. Henk moest zich inhouden om die vraag niet even snel te beantwoorden. Daarna nam er een man plaats met een wat zenuwachtige hond, die heftig begon te blaffen tegen onze helmen, die wij zolang op de grond gelegd hadden. Die lijken natuurlijk ook wel een beetje op grote enge kevers, zeker toen ik er eentje heen en weer liet bewegen.

De terugweg moest natuurlijk langs een andere weg, dus koos Henk een route wat meer door het binnenland. Ook weer prachtig, met klimmetjes door het bos en langs grote boerderijen en landhuizen. Hoewel de weerberichten droog weer voorspelden, kregen we op het allerlaatste toch nog een buitje op onze kop, maar met even schuilen en daarna flink doortrappen naar de auto hadden we daar niet veel last van.

Thuisgekomen scheen de zon weer volop en dus trokken we de zweterige fietspakjes uit om lekker te gaan zwemmen. Gisteren hadden we beiden het gevoel dat we steeds met armen en benen ergens tegenaan zwommen en we hadden allebei nadien een bloedend wondje, maar zagen niets verdachts. Vandaag keek ik eens heel goed het water in en bah, het krioelde er van de kleine, doorzichtige kwalletjes. We waren heel snel weer in ons huisje. Volgens informatie op internet zijn dit onschuldige beestjes, maar we gaan morgen toch ergen anders zwemmen.