30 augustus - Denemarken - dag 13 - Dalby Bugt, Mesinge

Mijn eigen weerman had na raadpleging van de weerstations gisteren al aangekondigd dat het vandaag in de loop van de dag zou gaan regenen. Tijd dus om een binnenactiviteit te ondernemen. Ik op mijn beurt had de toeristeninformatie  bestudeerd en gezien dat Odense de geboortestad is van Hans Christian Andersen en dat er een mooi museum aan hem en zijn werk is gewijd.

Aangekomen in deze derde grootste stad in Denemarken, kostte het nog enige moeite om het museum te vinden, want ik had in een folder over onder andere dat museum plaatjes gezien van een kasteel met een slotgracht eromheen, terwijl het museum toch echt gevestigd bleek te zijn in een aantal hypermoderne gebouwen. Ik heb de folder er net nog even bij gepakt en dat plaatje blijkt dus van de net zo beroemde kerk te zijn.

Het museum is heel interessant. Je wordt erdoorheen geleid met een koptelefoon op en je krijgt op die manier een uitgebreid en heel persoonlijk verhaal te horen en te zien. Hans Christiaan Andersen, geboren in 1805, was van eenvoudige komaf, maar ontwikkelde zich dankzij goede scholing tot een beroemd en succesvol schrijver en kunstenaar. Ik bracht zijn naam eigenlijk alleen in verband met prachtige sprookjes zoals De kleren van de keizer, De Chinese nachtegaal en Het meisje met de zwavelstokjes, maar hij blijkt dus een veel groter oeuvre op zijn naam te hebben staan: hij heeft ook romans en toneelstukken geschreven. Daarnaast kon hij prachtig tekenen en hij heeft zelfs een opera gecomponeerd. Via kleurrijke animatiebeelden, films en installaties en de bijbehorende uitleg maak je daarmee kennis. Indrukwekkend, maar uiteindelijk vond ik de artistieke interpretaties van een aantal van Andersen’s sprookjes toch het mooist. Er stond bijvoorbeeld een enorm gouden beeld van de Chinese nachtegaal en er lag een stapel matrassen tot aan het plafond. Daarnaast, op een rood fluwelen kussen, de erwt die de prinses door al die lagen heen toch had gevoeld. Ontroerend vond ik een reeks tekeningen over het sprookje van Het lelijke eendje, waarbij de verteller duidelijk maakte dat dat in feite het levensverhaal van de schrijver was. Die heeft immers zijn hele leven verlangd naar erkenning en roem en is zich net als de jonge zwaan uit het sprookje heel lang dat lelijke eendje blijven voelen. Gelukkig geeft het sprookje ook hoop: ook als je je lange tijd niet thuisvoelt in het nest waarin je bent opgegroeid en iedereen maar steeds je anders-zijn benadrukt, zul je ooit op een plek aankomen waar je je wel thuis voelt en je geaccepteerd weet. Ik hoop maar de Hans Christiaan dat ook in het echt zo heeft ervaren.

Na zo’n portie cultuur hadden we trek gekregen en waren we zo moe geworden van het slenteren door de zalen van het museum dat we met de auto naar de plek zijn gereden die ook in de folder stond: Storms  Pakhus. Dat bleek een heel hippe streetfoodhal te zijn, waar je uit wel 20 verschillende keukens kunt kiezen. Lastig, lastig, want zoveel lekkers! Het werd uiteindelijk een proeverij van Indiase gerechten, geweldig lekker en pittig. In het Pakhus was geen ijssalon, dus deden we nog eens decadent en reden door naar Goodis, waar we op een bankje in zon genoten van een heerlijk ijsje.

Met zo’n goedgevulde maag kon ik op de terugweg natuurlijk de ogen niet openhouden en ik werd licht gedesoriënteerd wakker toen we stilhielden op een plek die ik niet herkende als de parkeerplaats bij ons huisje. Henk was toch even afgeslagen naar de Munkebo Bakken, een bergje met uitkijktoren van waaruit we inderdaad alle kanten op konden kijken.

Weer in de Dalby Bugt aangekomen was het tijd voor de kwalleninspectie. Ze waren allemaal verdwenen, dus hebben we nog heerlijk gezwommen. Wel weer koud - zo erg dat ik pas om 8 uur weer warme voeten had - maar zo fijn, in het laatste zonlicht, terwijl er aan de overkant een mooie regenboog te zien was. De weerman heeft vooralsnog ongelijk gekregen, want ook nu, om kwart over 9, is de beloofde regen nog niet begonnen.