4 december 2023 - Italië - dag 9 - Xilhotel, Gallipoli

Tijdens de tweede week van ons verblijf gaan we een rondje door de zuidelijkste punt van Apulië maken. De afstanden zijn niet zo heel groot, dus we kunnen gemakkelijk een dagje reizen combineren met wat andere activiteiten. De reisgids die Marja bij de bieb heeft geleend stelde een wandeling voor langs de kust van de Ionische zee, niet ver ten noorden van ons einddoel van vandaag. 

Toen we de dichtbevolkte Valle d’Itria vanmorgen achter ons lieten, richting de Salento, verdwenen ook de trulli uit beeld en werd het een flink stuk ruraler. Olijfbomen en wijngaarden te over nog steeds, maar ook aardig wat weilanden. De route voerde over Strade Provinciale, jawel provinciale wegen, Italiaans is niet ingewikkeld. Lekker bochtig, bijna geen verkeer, maar over het algemeen niet van topkwaliteit, regelmatig zelfs hondsberoerd. Ze leggen hier maar zelden een heel nieuw talud aan, dus de weg ziet er vaak uit als een lappendeken van verschillende tinten asfalt, waarmee de scheuren en gaten in het wegdek zijn gevuld. 

Tegen de middag bereikten we de kust, met aanvankelijk veel zandstrand, en verderop vooral veel lava-achtig gesteente. We sloegen voor een lunchplekje ergens een zijweggetje in en kwamen bij een (uiteraard gesloten) strandpaviljoen uit, dat vooral bleek te bestaan uit houten vlonders op de rotsen. We konden niet goed zien hoe de gasten in zee moesten komen. Waarschijnlijk hebben ze in de zomer een drijvende steiger, want anders zie ik de lol er niet van in. Een paar km verderop was overigens wel een mooi groot strand. 

De wandeling van vanmiddag was heerlijk. Het was stralend zonnig en een graad of 15 en de route erg leuk. Eerst vanuit Santa Caterina klimmen naar de ruïne van de Torre dell’ Alto, dan via een uitzichtpunt afdalen naar een prachtig baaitje en vervolgens een stuk langs de rotsachtige kust en door het bos weer terug. De routebeschrijving en -aanduiding lieten wel iets te wensen over, en zoals bijna altijd waren er meer paden dan er op de kaart staan… Met gezond verstand kwamen we er gelukkig ook uit.

We hadden eigenlijk iets anders geboekt, maar we kregen van Anna, de receptioniste, gisteren vrijwel meteen na het boeken een Whatsappje met de vraag of we interesse hadden in een upgrade naar een kamer in het naburige 4-sterren zusterhotel. In plaats van in een antiek palazzo, zitten we nu dus in een chic designhotel met uitzicht over de haven. Er is geen lift in het gebouw, maar toen Anna me met onze hutkoffer zag zeulen, pakte ze snel de afstandsbediening van de traplift om hem zo naar boven te transporteren. Iedere twijfel die we nog hadden over onze keuze werd al snel weggespoeld door de heerlijke regendouche in de riante badkamer.

Omdat zelfs in Italië veel restaurants dicht zijn op maandag, hebben we Anna gevraagd of ze een paar tips voor ons had. Ze zocht haar top 3 even na op het internet en daarvan zou alleen Trattoria da Olga open zijn. Marja keek zelf ook even op Trip Advisor en zag dat het restaurant onlangs een vernietigende recensie had gekregen van een Nederlandse toerist. Nou is dat niet perse maatgevend, maar we hebben toch vast een reservelijstje gemaakt voor we op pad gingen.  Gemiddeld kwam het restaurant er wel goed af en we zijn eigenlijk nooit teleurgesteld door tips van locals, dus we gingen het erop wagen. Ai, toch gesloten. Het was ook voor de Italianen zo’n beetje etenstijd, maar bij ons b-lijstje zat nog niemand aan tafel om half negen. We hadden inmiddels flinke trek en gingen voor de simpele en snelle optie: pizza! Marja zal dat thuis nooit voorstellen, dus ik was meteen enthousiast. Dat bleek terecht, want prima klaargemaakt en een heerlijke bodem. 

We hebben al een paar keer geschreven over de heisa die ze hier van Kerst maken, maar als je na zonsondergang over de Corso Roma, de hoofdstraat van Gallipoli, loopt, komt de Kerstsfeer je helemaal van alle kanten tegemoet, zie een kleine impressie bij de foto’s ;)