5 december 2023 - Italië - dag 10 - Villa Ines, Santa Maria de Leuca, Italië

Gisteren hadden we de oude binnenstad van Gallipoli nog niet bekeken, terwijl Loeki dat wel ernstig had aangeraden, dus na het ontbijt gingen we op pad. Over de brug, langs de haven, waar zoals overal in dit land groepjes mannen met elkaar staan te kletsen en te lachen. Hier moest een man op de kade, die vissen aan het schoonmaken was en dat kennelijk niet handig deed, zich het commentaar en de grappen van zijn vrienden die enkele meters hoger stonden, laten welgevallen. In een bootje ernaast maakte een andere visser het dek schoon terwijl zijn collega alvast een sigaretje opstak. Altijd leuk, zulke taferelen. Wij liepen eerst langs de buitenrand van de Centro Storico, waar allemaal mooie grote panden in snoepjeskleuren stonden te pronken in de zon. Toen we helemaal rond waren, staken we door naar de binnenstad, waar gelukkig redelijk wat volk op de been was. Ook in dit deel van Gallipoli worden kennelijk prijzen uitgedeeld voor de mooiste kerstversiering, want het was alles goud, groen en lichtjes wat er blonk. Mooiste tableau: weer zo’n groepje gezellige mannen in en rond een enorme verlichte arrenslee en nee hoor, het stoorde hen helemaal niet dat Henk een foto van ze maakte.

We namen, om wat serieuze cultuur op te snuiven, nog een kijkje in de Duomo. Alle wanden en het plafond waren versierd met schilderingen, afgewisseld met mozaïeken in allerlei kleuren marmer. Het werd daarna alweer snel kouder, tijd om in de auto te stappen dus.

Op weg naar onze bestemming van vandaag, het meest zuidelijk gelegen puntje van Puglia, reden we zo dicht mogelijk langs de kust. Net als gisteren werden we daar een beetje treurig van. De dorpen zijn uitgestorven, de huizen zien er verlaten en verwaarloosd uit en overal ligt troep. De kust is er ook niet bijzonder mooi en de donkere rotsen zonder strand zouden ons nou niet direct uitnodigen om daar vakantie te houden. In de reisgids stond dat er ’s zomers grote platforms met ligstoelen over de rotsen worden gelegd, met trappen om te water te gaan.

Om drie uur meldden wij ons bij Villa Ines, waar inwonend eigenaar Mario ons al opwachtte. Deze B&B is geheel in maritieme stijl ingericht, dus er hangen roeispanen naast het bed en in de zeegroene badkamer zwemmen keramieken visjes langs de muren. Na de uitleg van de airco/verwarming, geen overbodige luxe met een buitentemperatuur van 12 graden, kregen we in de keuken een kopje thee met daarbij een heel college over de bezienswaardigheden van Santa Maria de Leuca én alles wat we morgen op weg naar Otranto allemaal moesten bezichtigen. Volgens Mario is de oostkust van Puglia in tegenstelling tot onze ervaring aan de westkust, juist heel levendig, ook in de winter, Roerend, het enthousiasme waarmee Mario in keurig Engels zijn stad en streek schilderde. We voelden ons dan ook wel een beetje schuldig dat we de rest van de middag niet meer naar buiten zijn gegaan. De donkere wolken en de kou deden ons kiezen voor een lauwwarme douche - de zonnepanelen hadden te weinig zon gevangen voor echt warm water - en onze door het kacheltje inmiddels lekker warm gestookte kamer.

Volgens Mario moesten er in het dorp wel twee restaurants open zijn vanavond en dat klopte gelukkig. La Calura was zijn favoriet, dus daar zijn we naar binnen gegaan, nog niet wetende wat een woest spektakel ons daar te wachten stond. Maar meteen al was het in dit kleine, onooglijke  restaurant een komen en gaan van vrolijke en luidruchtige dorpsgenoten, die elkaar  zo te zien allemaal kennen. Al gauw was het duidelijk dat er in het zaaltje achter ons een feestje gaande was, met luide muziek, karaoke en veel eten. Het personeel sjouwde met grote schalen en glazen drank, de gasten ruimden zelf af en droegen stapels vuile vaat naar de keuken.

Als kok moet je dan wel van aanpakken weten, want in het restaurantgedeelte kwamen ook steeds nieuwe gasten die het ene na het andere gerecht bestelden. Wij smulden van zeevruchtenpasta, mixed grill en gefrituurde inktvis en garnalen en ondertussen genoten we van alle gezelligheid om ons heen. De reden van het feest? Niet Sinterklaas, maar de baas van het restaurant, een voor Italiaanse begrippen enorm grote en forse man, was vandaag jarig! Dat zorgde er ook voor dat wij niet mochten vertrekken zonder traktatie van het huis: een schaal vol lekkere koekjes en een glaasje amaro, een sterke kruidenlikeur. Volgens de echtgenote van de jarige was het drankje heel gezond.

Buiten gekomen stroomde het water uit de regenpijpen en over de straten, want het heeft de hele avond flink geregend. Wij kwamen redelijk droog weer aan bij Villa Ines, waar we gaan wachten tot de amaro zijn heilzame werking prijsgeeft, zodat we lekker kunnen slapen.