6 december 2023 - Italië - dag 11 - Hotel Profuma di Mare, Otranto

Nadat het vrijwel de hele nacht had geregend, was het vanmorgen gelukkig droog en zonnig en vrijwel windstil. De temperatuur liep al vroeg op naar een graad of 15, prima omstandigheden voor een dagje toeren langs de kust met af en toe een stop. 

Om half negen stond Mario klaar met een uitgebreid ontbijt. Koffie en thee zetten moest op de ouderwetse manier - water koken op het gasfornuis, want zoals gisteren al aangekondigd, was even eerder de stroom uitgevallen wegens grootschalige werkzaamheden in de straat. Mario had heerlijke croissants en pasticciotti (gevulde cakejes) gehaald bij Martinucci, ‘Maestri Pasticceri dal 1950’. We hadden al een paar keer een Martinucci gezien, moderne zaken met vooral ijs en zoetigheid. Dit blijkt een in de Salento ontstane en inmiddels zeer succesvolle keten te zijn die zich steeds verder uitbreidt, met binnenkort vestigingen in Milaan en Turijn. Errug lekker, maar ik weet niet of de lokale bakkers wel zo enthousiast zijn over de komst van deze concurrent.

Nadat we nog veel meer tips voor de komende dagen hadden gekregen, hebben we eerst Leuca zelf nog even bekeken. Een welvarend stadje waar de promenade wordt omzoomd door prachtige grote villa’s met zeer uiteenlopende bouwstijlen. Daarnaast zijn er de basiliek, waar je vanaf de haven met een enorme trap naar toe kunt klimmen (wij kozen voor een omweg met de auto), en de vuurtoren en dan is de bezichtiging helemaal klaar.

Het volgende doel was de beroemde Ponte de Ciolo, een 32 m hoge brug over een smalle inham van de Adriatische Zee, waar je ‘s zomers vanaf kunt springen omdat het water eronder diep genoeg is. Alleen het idee al…. De brug is momenteel afgesloten voor renovatie, dus we konden er überhaupt niet op of overheen.  

De Adriatische kust is compleet anders dan de Ionische. Steil en rotsachtig, met hier en daar leuke kleine baaitjes en strandjes die je vaak alleen maar over het water kunt bereiken. Er zijn flink wat redelijk chique dorpjes, die veel beter onderhouden worden dan wat we tot nu toe hebben gezien en waar in de winter ook nog wel iets te beleven valt.  In Castro zochten we naar een bakker voor de lunch inkopen, helaas die was tot maart 2024 gesloten. Gelukkig bracht ook hier Martinucci uitkomst; ze bleken ook hartige broodjes te hebben.

Vlak voor Otranto ligt een bijzondere attractie, die eigenlijk niets met de kust te maken heeft: het Laghetto Cave di Bauxite. Dit is een voormalige groeve waar bauxiet werd gedolven (voor de productie van aluminium) en waarin een meertje is ontstaan. De oranje-rode wanden van de groeve en het smaragdgroene water van het meertje, midden in een dennenbos, zijn echt een bezoek waard. Op de wandeling ernaartoe werden we steeds groter, want de vochtige rode klei bleef op ongeveer dezelfde manier onder onze schoenen plakken als sneeuw onder houten klompen. Al met al waren we bijna meer tijd kwijt met het verwijderen van die rode smurrie dan met het bezoek aan het meertje.

Otranto zelf heeft een fraaie oude binnenstad, met een grotendeels intacte stadsmuur en een kathedraal met een fantastische mozaïekvloer die maar liefst 800 m2 groot is. Volgens de overlevering is de vloer in zijn geheel door één monnik gelegd. Inderdaad monnikenwerk. Het was jammer genoeg behoorlijk duister in de kerk, waardoor je de prachtige afbeeldingen niet echt goed kon zien. Bovendien staan er op een flink deel van de vloer houten kerkbanken, die je het zicht deels ontnemen. Wat we wel konden zien was toch erg de moeite waard.

Omdat het door de receptie aanbevolen restaurant, 50 m verderop, dicht bleek te zijn, moesten we toch zelf weer op zoek. De informatie over openingstijden op Google is zelden up-to-date, dus we zijn maar naar binnen gestapt in het dichtstbijzijnde etablissement dat wel open was: ‘la Cornacchia e il Mosto’; de Kraai en ….? Op internet kwamen we er niet achter: de Most, het Vereiste?? Na gisteravond hadden we slechts behoefte aan een bescheiden maal en dat lukte hier. Goede verse salades, voor Marja een schotel van kikkererwten in tomatensaus en voor mij een paar pittige worstjes, want helaas waren de lamsspiezen uitverkocht.