9 December 2023 - Italië - dag 14 - la Villa del Senatore, Gravina in Puglia

Vanmorgen werd ik wat suffig wakker: gisteravond te veel gegeten en gedronken? In ieder geval kostte het moeite om op te staan en we moesten ook nog de deur uit om te ontbijten. Buiten was het smerig koud en we konden het cafeetje waarvoor we vouchers hadden gekregen, niet meteen vinden. Heel veel Italianen kennelijk wel, want het was enorm druk in Caffé Toscaffe. We konden dus niet zitten, maar dat gaf ons een kans om, when in Italy, to do as the Italians do. Lekker aan de bar hangen dus, tot onze cappuccino, thee en lekkere broodjes door het wat gestreste personeel voor ons werden neergezet, en om ons heen kijken naar het ochtendritueel. Twee prachtig aangeklede mannen, met perfect geschoren gezichtsbeharing en een wolk parfum om zich heen, waren druk in de weer om hun eerste espresso van de dag zo mooi mogelijk op Insta te zetten, terwijl een grote familie wat ongeduldig werd omdat hun uitgebreide ontbijt maar niet door de klapdeurtjes kwam.

Tijd voor de werkbespreking. Gisteren hadden we bedacht dat we opnieuw naar Matera zouden gaan, maar de herinnering aan het drukke verkeer daar en de wat lome ochtendstemming maakten dat we eerst maar eens gingen kijken wat Gravina te bieden had. Ciao Tutti - een website die ik niet genoeg kan aanprijzen - noemde het Klein Matera en James Bond was hier ook wezen filmen, ga er maar aanstaan. Via deze link, https://youtu.be/Og2vYP7VzUs, kun je zien hoe 007 in de film ‘No time to die’ met een snelle auto door Gravina scheurt en ten slotte van het aquaduct afspringt.

De keuze voor lokaal vermaak pakte uitstekend uit. Een stukje geschiedenis: Gravina is volgens de overleveringen vanaf de vijfde eeuw ontstaan doordat in de rotswanden van de gravine, de ravijnen, heel veel woningen en enkele kerken zijn uitgehouwen. Zes eeuwen later ging men ook op de rotsen bouwen. Als je over het prachtige aquaduct, dat nu helaas in de steigers staat, loopt en doorwandelt langs de kloof, zie je de grotwoningen van heel dichtbij, met aan de bovenkant overal luchtgaten. Van de oudste huisjes op de rotsen zie je alleen nog de fundamenten.

Wij liepen nog wat verder de kloof in en tot ons grote plezier merkten we, zoals ook vaak in de VS, dat je na een kwartier doorwandelen alle andere toeristen hebt gelost. Het was er prachtig en we besloten al snel dat we Matera aan ons voorbij zouden laten gaan. Langs een wat hoger gelegen weg kwamen we weer bij het stadje uit en kochten we kaartjes voor twee rotskerken, de Chiesa Rupestre Madonne Della Stella en de Chiesa Rupestre San Michele delle Grotte. Beide waren prachtig, de een met een groot fresco van Maria met kind en de andere met grote bogen en drie fors verweerde maar nog goed herkenbare beeldjes. Macaber detail: een knekelkamer vol met menselijke schedels en botten uit de zeventiende eeuw, die men om onbekende redenen uit de grafkelder van de kathedraal heeft gehaald en hier ten toon heeft gesteld.

Onderweg kwamen we ook een aantal levende kerststallen tegen, met ezels, een koe, een geit en allerlei gevogelte.

Om half een hadden we genoeg cultuur gezien en gingen we op zoek naar een restaurant. Even leek het op het Jozef-en-Maria-verhaal, alles vol, maar bij de derde poging hadden we dan toch een tafeltje te pakken, in Ristorante Tibbasta. Dit was duidelijk een veel hippere tent dan die van gisteravond, met vooraf fantasierijke antipasti en pasta met rauwe vis. Bij het hoofdgerecht, lamsvlees uit de oven, hadden we ons wel iets anders voorgesteld dan wat we kregen: tot draadjes getrokken vlees, in de vorm van een Magnum ijsje geperst, gefrituurd en van een stokje voorzien. Het was zeker lekker, maar sommige dingen kun je beter simpel houden, was ons unanieme oordeel.

Op straat was het na het eten uitgestorven en ook wij gaven ons over aan een welverdiende siësta.

’s Avonds zijn we weer het Centro Storico ingedoken om nog eens de sfeer van dit leuke, levendige stadje te proeven. We zijn hier eigenlijk bij toeval terechtgekomen, maar we vinden het hier geweldig. Er was heel veel volk op de been en overal was wat te doen: zo bewonderden we de uitoefening van het oude ambacht van het tuinbonen splitsen, terwijl een enthousiaste oude baas ons in rap Italiaans probeerde uit te leggen in welke gerechten die werden verwerkt. Ik had graag wat inkopen gedaan in het prachtige winkeltje van Il Re del Funghi, de paddenstoelenkoning, bijvoorbeeld zo’n leuke streng gedroogde pepers of een paar zakjes interessant uitziende peulvruchten. Helaas past dat allemaal niet binnen de 20 kilogram bagage die Ryanair ons toestaat. Na in een stampvolle pasticceria nog een kopje thee te hebben gedronken met wat lekkers erbij, zijn we weer richting onze Villa gegaan.

Dit was het laatste verhaal van onze reis, want morgen vliegen we weer naar Weeze en daarna, met een tussenstipje in Nijmegen om onze auto bij Albert en Astrid op te halen, door naar Groningen.