Corona Volente 2 - 16 augustus 2021 - Suite Eugénie, Charleville-Mézières, Frankrijk

We zijn weer op pad! Na maandenlang verlangend naar de reisadviezen voor de VS te hebben getuurd, moesten we ons erbij neerleggen dat Alaska ook dit jaar niet ons reisdoel zou worden. Dus ziet onze vakantie er bijna zo uit als vorig jaar: in Frankrijk en Italië op verschillende plekken een poosje verblijven en van daaruit leuke fietstochtjes en wandelingen maken, door Oostenrijk terug, en dit keer eindigen we bij Jan in Tübingen. 

We zijn twee dagen geleden al vertrokken uit Groningen, met onze wagen volgeladen. De eerste stop was Amersfoort, waar we heel gezellig en lekker hebben gegeten in de lommerrijke tuin van René en Marja. Het was ontzettend fijn om hen na zo lange tijd weer te zien en te spreken. Na nog een wandelingetje door onze oude buurt was het niet ver naar Leerhotel Het Klooster, waar we de nacht doorbrachten. De volgende ochtend reden we naar Utrecht, om Elske, Anouk, Morris en Logan nog even te zien en te knuffelen voordat we zes weken buiten Nederland gaan doorbrengen. 

In Charleville-Mézières, een middelgrote stad in de Franse Ardennen, hebben we onze intrek genomen in Suite Eugénie, een ruim appartement voorzien van keuken en een balzaal van een badkamer. De eerste indrukken van de stad zijn goed, al is het hier al net als in veel andere Franse steden: op zondag en maandag is bijna alles dicht en is er dus ook niet veel te beleven, of, zoals de kok van de afhaalpizza-tent naast ons zei: ‘la ville est morte, il n’y a rien’. Gisteren en vandaag heb ik dus maar zelf gekookt. We hebben de stad - waarin de ooit zelfstandige steden Charleville en Mézières nog goed te onderscheiden zijn - te voet al deels verkend, waarbij de fraaie Place Ducale, de vele bruggen over de Maas en het statige stadhuis van Mézières eruit sprongen. 

We hebben vandaag ook onze eerste fietstocht gemaakt. De lucht was weliswaar bewolkt, maar de voorspelde regen zou maar heel weinig zijn, dus zijn we rond tien uur vertrokken om via Nouzonville de Col du Loup te beklimmen. Het begon allemaal heel mooi: de klimmetjes waren heel goed te doen, de omgeving was mooi en het is gewoon heerlijk om in een ander land te zijn. Maar ja, die regen kregen we toch op ons dak en we waren al behoorlijk nat toen we in een bos onder een grote beukenboom moesten schuilen. Het ging van zacht naar hard naar iets zachter regenen en uiteindelijk zijn we toch maar opgestapt om ten minste het bordje met de Col op de foto te kunnen zetten. Quod erat demonstrandum. 

De rest van het verhaal was treurig: we zijn omgekeerd en in de striemende, ijskoude regen weer naar beneden gereden. Vanuit Nouzonville zijn we over het mooie tweebaans fietspad langs de Maas teruggereden naar CM. Klappertandend en met totaal gevoelloze vingers hebben we nog wat brood gekocht, toen was het heerlijk opwarmen onder de douche en in bed in Suite Eugénie.