Corona Volente 2 - 18 september 2021 - Grottammare, Italië

Vandaag was het de hoogste tijd om eens wat tips van vrienden te honoreren. Just is lyrisch over de Pecorino (nee niet de kaas, maar een druivenras, in de volksmond de schapendruif genoemd omdat schapen er dol op zijn, http://www.wijnoverzicht.nl/wijndruif-pecorino.html) van het wijnhuis Simone Capecci (http://www.simonecapecci.it) in San Savino di Ripatransone. De Ciprea is al enkele jaren zijn favoriete luxe witte huiswijn. Hij had de gelikte website van het wijnhuis op het internet gevonden en gezien dat je er op bezoek kunt om te proeven. Wij stelden ons uiteraard een prachtig wijngoed voor met een mooie villa, maar op de weg er naartoe waren we er straal langsheen gereden. Nadat die weg eerst onverhard werd en daarna bovenop een heuvel doodliep bij een ruïne, hebben we wat beter op Google gekeken en vonden we op de terugweg onze bestemming wel. Er werd nergens reclame gemaakt voor Simone, maar toen we om de hoek van het gebouwtje een proeflokaal vonden en Filippo ons glimlachend welkom heette, zagen we aan de tekst op zijn schort dat we goed zaten. Hij had gelukkig tijd voor ons, want een groepje dat een afspraak had voor een proeverij die ochtend, had net gebeld dat ze de weg helemaal kwijt waren en veel later zouden arriveren.

Filippo begon met vertellen dat de wijngaarden al meerdere generaties van de familie Capecci zijn, maar dat ze vroeger alleen in bulkwijn deden en pas in de jaren ‘80 zelf wijn zijn gaan bottelen. De inmiddels biologische productiemethoden werden gestadig aan verbeterd, oude, bijna verloren gegane druivenrassen (Pecorino, Passerina, Garofanata) werden nieuw leven in geblazen en nu hebben ze een achttal serieuze kwaliteitswijnen, waarvan vier reservas. Voor 2 tot 3 € per liter kun je overigens ook nog je eigen mandflessen en jerrycans komen vullen, zoals een handvol locals vanmorgen kwam doen tijdens onze proeverij. Behalve de Ciprea vonden we ook de Picus erg lekker, een prachtig volle rode wijn, gemaakt van Montepulciano en Sangiovese. De pièce de resistance was echter de Muria, een heel bijzondere, op zijn eigen velletjes gerijpte Pecorino, die ze af en toe kunnen produceren als de kwaliteit van de oogst goed genoeg is en dat was tot dusverre alleen in 2015 en 2016 het geval. Van die laatste krijg ik een paar flessen voor mijn verjaardag, eentje ervan houd ik achter voor als Just en Hanneke langskomen.

De tweede bestemming was Ascoli Piceno, een prachtige, wat dichter tegen de bergen aan gelegen stad, die op de nominatie staat om in 2024 culturele hoofdstad van Italië te worden. Het was inmiddels lunchtijd, dus we zijn meteen naar het door Aly en Kees, Ciao Tutti en Tripadvisor zeer aanbevolen Café Meletti gewandeld. De locatie en het interieur zijn prachtig, de lunch viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Niet slecht, maar we hebben al veel lekkerder gehad. Daarna hebben we nog door de gezellig drukke oude stad geslenterd. De gebouwen zijn vooral uit bijna wit gesteente opgetrokken, wat net weer een ander sfeertje gaf dan eerdere steden. Hoogtepunt van de middag was echter niet een kerk of een palazzo, maar misschien wel de beste gelateria waar we ooit zijn geweest, Gioelia.

We waren net op tijd weer in Grottammare om in het licht van de ondergaande zon nog even een duik te nemen in zee; la vita è bella.