Corona Volente 2 - 19 september 2021 - Grottammare, Italië

“I Borghi più belli d’ Italia”, dat staat op heel veel plaatsnaambordjes die we onderweg tegenkomen. En ja, die borghi, dorpen, zijn zonder uitzondering beeldschoon en vaak doen de inwoners hun best om hun huizen, straten en pleinen er zo pittoresk mogelijk uit te laten zien, met potten met bloeiende planten, mooie naambordjes en schoongeschrobde stoepen. Ik vroeg me gisteren enigszins blasé af, net als ik dat in de VS wel deed als zich het ene na het andere prachtige natuurspektakel voor mijn ogen ontvouwde, of je ook uitgekeken kunt raken op al die schattige stadjes en op dat golvende groene landschap van La bella Italia. En nee, ook hier moet ik concluderen dat er toch steeds weer verrassingen opduiken die maken dat je je ogen blijft uitkijken.

Vandaag was zo’n verrassing het oude, wat hoger gelegen, centrum van Grottammare. We waren er met de fiets heen gereden, even flink klimmen, en keken er vervolgens te voet rond. Wat weer een geweldig mooi middeleeuws dorpje! Met een oude kerk, een toren die je met trappetjes kon beklimmen, een oude wasplaats, intieme pleintjes en terrassen met zicht op de blauwe zee… Henk bleef plaatjes schieten.

We zijn daarna verder omhoog gereden, richting Ripatransone, over een mooie rustige weg, met schitterende uitzichten over velden vol met wijnstokken en olijfbomen. Na 12 kilometer aan een stuk door omhoog, bij een oplopende temperatuur, hield ik het bij het kerkje van Petrella wel voor gezien. Henk vond dat wel een beetje weinig, maar we zijn toch omgekeerd en via een andere weg afgedaald naar Cupra Marittima, waarna we het fietspad terug namen naar ons appartement. Douchen en toen  waren het maar twintig stappen naar Trattoria degli Orti, waar het razend druk was. De oude baas moest ons gelijk teleurstellen: sono spiacente, er was geen tafel vrij. Toen moest ik even in mijn geheugen graven wat ik geleerd had van mijn Italiaanse lesjes en ik wist over het voetlicht te krijgen dat wij verbleven in een van de appartementen die bij het restaurant horen. Kijk, dat was een ander verhaal. We konden weliswaar niet op het overdekte terras zitten, maar in de eetzaal bleek toch nog een plekje voor ons te zijn. Om die geste te belonen hebben we maar flink veel besteld. Eerst verscheen er een uitgebreide vegetarische antipasti, met diverse salades, gefrituurde courgette en de specialiteit van de streek: olive al ascolane, een soort kleine bitterballen van gevulde olijven, die we de eerste keer hier ook al hadden geproefd. Daarna als primo piatto home made ravioli met paddenstoelenroomsaus en als secondi op twee manieren klaargemaakt kalfsvlees. Het was allemaal weer geweldig. Wat ons wel verbaasde: dit restaurant ligt vlak bij zee, maar er staat geen enkel visgerecht op de kaart. Hier komt dus de echte carnivoor aan zijn trekken, maar ook vegetariërs kunnen hier hun hart ophalen met mooie groentegerechten die aan de foto’s aan de wand te zien in eigen tuin worden verbouwd. Met het buikje rond zijn we diezelfde twintig stappen teruggelopen naar ons huisje, voor de siësta.

De laatste activiteiten van de dag: in zee zwemmen bij zonsondergang, een paar boodschappen (Henk), een simpel hapje eten in ons keukentje en alvast de accommodatie boeken voor onze voorlaatste bestemming.