Corona Volente 2 - 21 September 2021 - Casa Manerba, Olfino (Monzambano), Italië

Vandaag was het weer inpakken en wegwezen geblazen en dat ging voor ons doen best vlot. Tijdens het inpakken van de fietsen kwam de oude baas van het restaurant langslopen met een enorme kruiwagen vol met van die prachtig glanzende paars-wit gestreepte aubergines, die hij net uit zijn groentetuin had geoogst. Toen wij zeiden hoe mooi ze eruitzagen, kreeg ik prompt vier van die joekels in handen gedrukt en werden we met veel handgebaren mille mille keren bedankt voor ons verblijf.

Toen kon de reis naar het noorden beginnen. We bleven nog een tijdlang de zee zien en bij Ancona vingen we een glimp op van de hoge krijtrotsen langs de kust. Daarna was het snel over met de mooie uitzichten: het landschap werd platter dan plat en we werden, nadat we nota bene de snelweg hadden verlaten om een toeristische route te nemen, een tijdlang van het ene naar het andere grote industrie- en bedrijventerrein gevoerd. Niks aan. Pas toen we ons einddoel naderden, het dichtbij het Gardameer gelegen dorpje Monzambano, begon het landschap weer wat te golven, wat gelijk een veel mooier beeld geeft.

Het kostte flink wat moeite om Casa Manerba te vinden, want Booking.com gaf eerst een verkeerd adres op en toen we eindelijk op de juiste weg, de Strada dei Colli zaten, konden we nummer 64 maar niet ontdekken. Met hulp van de serveerster van het restaurant hier tegenover belden we uiteindelijk aan bij een in het struikgewas verscholen hek, waarna  Leonardo, de elfjarige zoon van de eigenaars, ons de toegang verschafte. En toen belandden we in een klein paradijs, het landgoed van Franco en Lala. Zij wonen er zelf, maar verhuren het grote huis en het appartement waar wij nu verblijven. Alles is met veel groen omzoomd en er is een heel mooi zwembad. Henk gaat er morgen foto’s van maken, want wij bedachten dat het lekker zou zijn om meteen een stukje te gaan fietsen, na al die uren in de auto.

Franco wees ons de weg naar het fietspad langs de rivier de Mincio, naar Pesciera del Garda, aan het meer. Dat was een leuk tochtje langs het water, maar in Pesciera zagen we al dat het Gardameer ook in het naseizoen nog vreselijk druk is. We reden nog door totdat we het meer echt konden zien en zijn toen omgekeerd. En omdat Henk zo’n hekel heeft aan dezelfde weg terugfietsen, reden we over twee Strade regionale weer naar Monzambano. Dat was geen goed idee: de weg was erg druk en juist aan de uiterste rechterkant, waar wij als fietsers toe zijn veroordeeld, was het wegdek vreselijk slecht. Ook niet lekker: de smerige uitlaatgassen die veel van die stokoude autootjes waar ze hier geen afscheid van kunnen nemen, recht in je gezicht uitblazen. Weer in ons huisje bood eerst een warm bad de nodige troost, maar de kers op de taart was wel de maaltijd die Lala ons daarna voorzette. Zij had gisteren gevraagd of zij tajine of couscous voor ons zou klaarmaken en dat leek ons handig. Franco en Lala brachten de tajine van kip met rode uien en olijven, met een plaatselijke fles wijn, naar onze keuken, kwamen na een half uurtje de schalen en borden weer ophalen en toen was er nog muntthee met zelfgebakken perenchocoladetaart, allemaal geweldig lekker. Franco gaf ons en passant nog tips voor fietstochtjes langs rustige wegen. Wij spreken Frans met hen, want Lala is Marokkaanse van oorsprong en Franco spreekt die taal ook goed. Toen ze weggingen, bleef huiskat Minouche bij ons achter, die bij ons allebei een tijdlang op schoot heeft gezeten. Een gouden plek hier dus, met een ontzettend aardige gastheer en -vrouw.