Corona Volente 2 - 23 augustus 2021 - La Montagne, Frankrijk

Het voelt alsof we alweer een aardig tijdje op pad zijn, terwijl er nog maar ruim een week voorbij is. Vandaag zijn we weer uiterst sportief bezig geweest,met een wandeling naar de ‘Pic de Céüze’, de merkwaardig gevormde berg die we elke ochtend vanaf ons terras bewonderen. Die berg moet vroeger veel hoger zijn geweest maar tegenwoordig houdt het na ruim 500 hoogtemeters vanaf het beginpunt bij iets meer dan 2000 m op. Je kunt langs een redelijk glooiende (maar om te wandelen toch zeer steile) helling over een alm naar boven lopen. Als je eenmaal boven bent, gaat het aan de andere kant honderden meters loodrecht naar beneden. Die verticale wand vormt ongeveer een halve cirkel en is erg populair bij bergbeklimmers, waarvan we er nog een paar spraken. 

Het uitzicht dat je bovenop hebt is wel onnavolgbaar, hopelijk geven de foto’s er een redelijk beeld van. We konden van bovenaf precies de plaatsen en de weggetjes zien waarlangs/waarover we onze fietstochtjes hebben gedaan en als we ons omdraaiden zagen we onze gîte in de verte, met daarachter nog veel meer imposante bergen. Daar ligt ook het bekende ski-oord ‘Super Dévoluy’, dat nog wel functioneel is, terwijl op onze berg nog slechts de roestige restanten van de sleepliften van het ter ziele gegane ‘Céüze 2000’ te zien zijn. Na een paar sneeuwarme winters met weinig inkomsten ging in 2019 de belangrijkste lift onherstelbaar kapot en was er geen geld om te investeren in renovatie.  Het dalstation biedt inmiddels een tamelijk treurig beeld van vergane glorie, waarbij één van de complexen nu gebruikt wordt om asielzoekers te huisvesten. Inmiddels hebben ze hier alweer drie winters met veel sneeuw achter de rug en wordt er nog wel geskied door de ‘echte’ skiërs, die eerst te voet of met stijgvellen de berg beklimmen. 

De terugweg vanaf de top was bijna zwaarder dan de heenweg. De oude knieën protesteerden heftig en tijdens het dalen ontdekte ik dat de nagels van mijn grote tenen iets te lang waren, met als gevolg dat er een fijne bloedblaar ontstond :(. Het echte avontuur, vooral voor Marja, kwam ongeveer halverwege de afdeling. We hadden op de heenweg al een grote schaapskudde gezien, waar we met een flinke boog omheen waren gelopen. Tijdens de afdaling over de op het oog volstrekt verlaten alm kwam er plotseling een achttal enorme honden aangerend, die ons grommend en blaffend omringden. Het bleken Pyrenese berghonden te zijn (maatje Sint Bernhard), die ervoor moeten zorgen dat hongerige wolven niet hun tanden in de arme schaapjes zetten. Marja heeft het sowieso al niet op honden, dus dit was een nogal traumatische gebeurtenis. Gelukkig waren de dieren goed getraind en konden mijn sussende woorden ze redelijk kalmeren. Toen even later de herder op het lawaai afkwam bleken ze zelfs behoorlijk aaibaar en ze werden al snel afgeleid door een ander groepje wandelaars, dat hetzelfde welkom ten deel viel als ons.

Eenmaal weer beneden moesten we snel douchen om op tijd aanwezig te zijn bij de wekelijkse apéro bij het zwembad, waar Nathalie en haar schoonzoon de gasten ontvingen. In de andere twee gîtes zitten een Franstalig Belgisch gezin uit Moeskroen en een Duits stel. De laatsten hadden een nog wat uitdagendere wandeling dan wij gedaan en konden niet op tijd terug zijn. Marja en ik mochten ons Frans flink oefenen, omdat er van de Nederlandse les bij onze zuiderburen weinig was blijven hangen. Het werd helaas al snel te koud buiten en na een maaltje pannenkoeken met spek en kaas hangen we nu geheel uitgeteld, ‘knackered’, op de bank. 

Morgen wellicht nog een stukje fietsen als de lijven tenminste weer voldoende zijn hersteld en woensdag gaan we door naar Italië.