Corona Volente 2 - 23 September 2021 - Olfino (Monzambano), Italië

Franco, onze gastheer, neemt zijn taak heel serieus. Iedere keer dat hij met zijn gezin het terrein verlaat, wil hij zeker weten dat het ons aan niets ontbreekt en als er iets is, moeten we hem bellen. Omdat zij gisteren de hele dag weg waren in verband met een schoolreisje en een bezoek aan Franco’s oude moeder, had hij geregeld dat de buurman, Lorenzo, voor ons het dekzeil van het zwembad weg zou halen tijdens hun afwezigheid. Vandaag kwam hij speciaal aan de deur om mij te verzekeren dat ik mijn wasje kon doen zodra zij weer thuis waren, om twee uur. Verder drukte hij ons nogmaals op het hart dat we echt moesten gaan eten bij Trattoria Dei Colli, aan de overkant van de weg. We gaan er vanavond heen, heb ik hem beloofd.

Maar eerst moest er gefietst worden en liefst een wat grotere afstand, als het aan Henk lag. We gingen kijken of het klopte wat die aardige mevrouw van de VVV gisteren had verteld. Ik had zelf al een tijdje geleden - ik kon het tijdens de Coronacrisis niet laten om me te verlekkeren aan allerlei reisplaatjes - deze link gevonden: https://weekend.knack.be/lifestyle/reizen/actieve-reizen/nieuwe-fietsroute-rondom-het-volledige-gardameer-bijna-klaar-voor-de-opening/article-normal-1690203.html?utm_medium=social_knack&utm_source=Facebook#Echobox=1611063954.

Door de ronkende bewoordingen in dat artikel en de bijbehorende plaatjes zag ik al helemaal voor me hoe wij over die zwevende houten vlonders vlak langs het water van het meer zouden rijden en voor het gemak ging ik er ook maar even vanuit dat niemand anders dan dat pad nog zou hebben ontdekt. Nu is de werkelijkheid helaas vaak iets minder mooi dan de foto’s in bladen als Lonely Planet of Zin, maar dat het zo tegen zou vallen…. Ik zal het kort houden: het fietspad was een aaneenschakeling van kleine stukjes redelijk aansluitende betonplaten, hele grote veel te smalle stukken, bestaande uit hobbelige of gebroken kiezeltegels, flinke delen onverhard en het was overal veel en veel te druk, niet alleen met vooral Duitse toeristen op grote elektrische fietsen, maar ook met wandelaars: hele families inclusief kinderwagens en huisdieren die de weg versperden. Behoorlijk chagrijnig gingen we ter hoogte van Lazise een colaatje op een terras drinken en besloten: hier gaan we niet mee door. We namen de eerste zijstraat omhoog en ja hoor, daar waren de weggetjes prachtig en heerlijk rustig, met aan weerskanten olijfbomen, wijngaarden en velden vol met gewassen waar Italië dagelijks van eet. Bijna geen Duitsers meer te bekennen. En wat helemaal mooi was: deze keer stuurde Strava ons over echt bestaande wegen en we hoefden maar over een heel klein stukje Strada bianche om in Castelnuovo del Garda uit te komen, een totaal niet toeristisch of opgepimpt, maar toch heel aardig dorpje. We zagen zo snel maar één eetgelegenheid, Bar e Cucina Magica. Daar zat het best vol met mensen die het menu fisso van de dag hadden besteld, wat er goed uitzag. Dat deden wij dus ook maar: een eenvoudige pasta vooraf en als secondi lekkere vleesgerechten vergezeld van een groot bord vol contorni, bijgerechten. Ach, als we nog een flink stuk zouden doorfietsen, konden we vanavond ook nog wel bij Dei Colli gaan eten, zeiden we tegen elkaar.

Op de terugweg kwamen we nog eens door Borghetto, waar Henk nog een paar foto’s maakte van de watervallen, maar we namen een andere weg terug naar huis, waar de teller op 60 kilometer stopte.

Douchen, relaxen bij het zwembad, de was doen en met Franco praten, en toen was het alweer tijd voor het volgende restaurantbezoek. Dei Colli bestaat al meer dan 200 jaar en heeft in die tijd kennelijk de kwaliteit hoog gehouden en een goede reputatie opgebouwd, want het zat er goed vol. Wij aten er fantastische visgerechten, vergezeld van een Chardonnay frizzante van Cantina Ricchi en vooruit, ook nog dolci. Morgen misschien maar eens rustig aan doen.