Corona Volente 2 - 4 september 2021 - Catignano, Italië

Na Marja’s rustdag van gisteren had ze voor vanmorgen zelfs de wekker gezet om op tijd op de fiets te kunnen zitten. Vandaag was dat niet zozeer in verband met de verwachte hitte, maar vooral omdat er aan het begin van de middag wat regen was voorspeld. Na een stevig ontbijt en wat logistieke voorbereidingen zaten we tegen tienen op de fiets. Ik had op Strava gekeken naar een rondje van een km of 50-60 met niet al te veel hoogtemeters en dacht dat ook gevonden te hebben. Helaas was ik even vergeten dat Toscane beroemd is om haar Strade Bianche oftewel witte, onverharde wegen. Dat blijken niet alleen maar achterafweggetjes te zijn, maar ook gewoon genummerde Strade Regionales/Provinciales. Al na een km of vijf waren we aan de beurt, veel stenen en in de bochten van die ribbels dwars op de rijrichting. Dat was met racefietsen geen lolletje, vooral niet omdat het lekkebandenspook op de loer lag, terwijl we voorafgaand aan ons eerste fietstochtje van de vakantie ontdekten dat het fietspompje voor onderweg nog ergens thuis ligt. Het was overigens opvallend druk op de route naar Vagliagli, er bleek een georganiseerde wandeltocht gaande te zijn. 

Gelukkig kregen we na een half uurtje ploeteren weer asfalt onder de banden, weliswaar van wisselende kwaliteit, maar beter dan stoffig grind. Toen vlak achter Vagliagli het asfalt er weer mee ophield aan het begin van een lange afdaling van 10%, hebben we toch maar gekozen voor een andere rondje. Het is hier overal mooi, hoewel Marja zich later vandaag wel afvroeg hoeveel wijngaarden en olijfboomgaarden de mensheid eigenlijk nodig heeft. Heel veel. De hoogteverschillen zijn niet extreem, maar het is hier ook geen meter vlak. Omdat de klimmetjes kort zijn, zijn ze ook vaak loeisteil. Toen we na een km of 20 de eerste druppels voelden hebben we het zekere voor het onzekere en de kortste weg terug genomen. Na slechts 25 km toch weer 400 hoogtemeters, dus we voelden wel dat we iets hadden gedaan.

Na de lunch was het siësta-tijd, maar omdat het weer in de loop van de middag opknapte, zijn we toch nog even op pad gegaan, met de auto dit keer. Monteriggioni is een volledig ommuurd vestingsplaatsje uit de 13e eeuw, opgericht om de oude Via Francigena (o.a. pelgrimsroute) te beheersen en vrij handelsverkeer te borgen. Door de eeuwen heen is er van alles gebeurd, en nadat het belang van de vesting verdwenen was trad het verval al vlot in. Het is aan Mussolini te danken dat de muur weer grotendeels is hersteld en dat het nu een toeristische trekpleister van jewelste is, met grote parkeerplaatsen vlak buiten het dorpje. Wij vonden het meer een ‘Tourist-trap’. Weliswaar charmant, maar er woonde bijna niemand meer, want alles is veranderd in osteria, vinotheek, B&B of souvenirshop. Er zaten ook drie gelateria’s naast elkaar. Wij namen de middelste - of die de beste was, weten we niet, heerlijk was het wel. 

Vanavond hebben we op het terras in de avondzon een nieuwe groente geprobeerd, cicoria lungo, die er gisteren in de supermarkt erg aanlokkelijk uitzag. Ondanks de toevoeging van een flinke portie stracchino (vers en zacht kaasje) leek het toch vooral op andijvie (à-la-crème). Snel weer toevoegen aan de vergeten groentes ;)