Corona Volente 2 - 7 September 2021 - Catignano, Italië

Wat we vandaag gedaan hebben? Bijna 5 uur in de auto gezeten (voor een afstand vergelijkbaar met Groningen naar Zwolle en weer terug) om samen met honderden Italianen en een paar verdwaalde toeristen in een warm stinkend riviertje te zitten. En het was toch leuk! Het idee voor deze trip naar Saturnia - klinkt als een ruimtereis en we belandden ook in een soort maanlandschap - kwam weer uit Amersfoort, onze voorbereiding was wat slordig, maar het pakte allemaal goed uit.

Even voor tienen vertrokken we, met zwemspullen in de tas, een grote fles water en vijf speculaasjes - de gewassen appels hebben de hele dag op het aanrecht gelegen. We zagen het landschap langzaam veranderen naarmate we verder zuidwaarts reden. Het lieflijke, groene en golvende Toscane waarvan wij nu al vijf dagen genieten, ruilden we in voor veel ruigere en hogere bergen, meer gele en bruine dan groene tinten en er we zagen ook veel minder dorpjes en boerderijen. Bijzonder in dit stuk Toscane is dat er op verschillende plekken thermische activiteit is, waardoor je aan de oppervlakte hete, naar zwavel riekende baden krijgt. Dat in Saturnia deze Bagno Thermale (Cascate del Mulino) zeer populair is, bleek al snel toen we op de grote parkeerplaats aankwamen. Er was met moeite nog een plekje te vinden en we zagen de badgasten in drommen van en naar de baden lopen. Omdat we even moesten wachten tot de parkeerautomaat om 13.00 uur weer nieuwe kaartjes uitgaf (voor de middagsessie), lunchten we in de schaduw met onderweg gekochte broodjes en blikjes fris. Daarna deden we net als de locals al bij de auto de zwemkleding aan en sloten we aan bij de colonne richting het water. Poeh, daar was het druk! Zowel op de strandjes als in de baden, waar het heilzame lichtblauwe water heel mooi over diverse niveau’s naar beneden stroomde, krioelde het van de mensen, en dat op een doordeweekse dinsdag. Eenmaal gewend aan de herrie van het woest stromende water en de mensenmassa’s, staken we het riviertje op een ondiep punt over - mopperden voor de zoveelste keer op onszelf dat we alweer geen slippers of waterschoenen hadden meegenomen - en zetten we onze tas neer op een nog niet bezette vierkante meter van het strand. Ik begaf me als eerste naar een plek onder een watervalletje, want er moest natuurlijk wel een foto van dit spektakel komen. Het was best lekker in dat warme water en ik verbeeldde me dat die sterke straal water vast mijn opkomende rugpijn ging verjagen. Henk maakte foto’s, ging ook zelf nog te water en toen hadden we het eigenlijk ook wel gezien. Want het stinkt inderdaad erg, René! En er zijn geen douches voorhanden, dus je droogt je wel een beetje af, maar de geur van rotte eieren bleef daarna nog lang in de auto hangen.

Deze keer zijn we wel langs een andere weg teruggereden, via Scansano, alweer een geweldig charmant dorpje, waar we een korte wandeling maakten en een lekker ijsje aten.

Thuisgekomen ben ik gelijk gaan koken, karbonade met lekker veel groente erbij, waar we op het terras kijkend naar de ondergaande zon van genoten.