Corona Volente 2020 - 12 en 13 september - Pilzone, Italië

Italië is het derde land dat we bezoeken in Coronatijd en het is hier weer heel anders dan in de eerste twee. Het begon er al mee dat in alle dorpjes rondom het meer van Iseo mondkapjes gedragen worden op straat en in winkels. In het restaurant waar we gisteravond gingen eten, richtten ze direct een soort pistool op je voorhoofd om je temperatuur te meten. Als je bent goedgekeurd, loop je naar je tafel, maar je mag alleen gaan zitten op de plekken waar gedekt is. Wij zitten wel graag naast elkaar in restaurants, maar dat mag hier dus niet. Eten kan  gelukkig wel zonder kapje op.

Na een vlot verlopen reis van zo’n 500 kilometer arriveerden we gisteren om vier uur in ons onderkomen voor deze week, Antica Casa Fenaroli, in het kleine, direct aan het meer gelegen dorpje Pilzone. We werden verwelkomd door een van de beheerders, Matteo. Toen hij ons onze kamer liet zien, waren we aangenaam verrast door de sfeervol ingerichte zolderruimte met een groot bed en een mooie badkamer, maar we vroegen beiden wel direct: waar is de keuken? Die stond bij Booking.com immers prominent op de foto’s. Helaas, die keuken behoort bij een ander appartement in dit complex, maar misschien kunnen we daar morgen naartoe verkassen. We hebben ’s avonds nog even te voet het plaatsje verkend en zijn toen gaan eten bij het dichtstbijzijnde restaurant, La Perla. De baas van het spul runde de tent met strakke hand: we moesten een beetje vlot bestellen en daarna kwamen de gerechten ook vlot door. Prima traditionele Italiaanse gerechten, begeleid door een simpel karafje wijn, dus alweer niets te beleven voor onze wijnliefhebbers. Maar let op, Just, je krijgt hierna wel de spanning en sensatie waar je altijd zo naar verlangt.

Na een ontbijtje van de bakker op de kamer vertrokken we vanochtend om, net als twee jaar geleden, een rondje om het meer te gaan fietsen,. Wat, teruglezend, toen een relaxt tochtje was, pakte nu heel anders uit. Het was zondag en ontzettend druk op de weg, daar begon het al mee, maar we wisten nog dat op flinke gedeelten van het parcours fietsers worden afgeschermd van de rest van het verkeer. Toen we al een aantal kilometers op zo’n rustig stukje zaten, was opeens de weg volledig afgesloten met een ijzeren hek. Terug dus naar de gewone weg. Daar was fietsen toegestaan, maar bij de ingang van de tunnel die al snel opdook, stond toch echt het internationaal bekende bord “verboden voor fietsers”.. We zagen er wel heel veel (race)fietsers uitkomen, maar twijfelden zelf erg of we dit wel moesten doen. Op enig moment kwam er een echtpaar van onze leeftijd aan die ons in gebroken Engels vertelden dat het wel verantwoord was en de vrouw telde op haar handen vijf, zes af. Nou, vijf- of zeshonderd meter, dat was nog te overzien, dus daar gingen we. Al snel begrepen we dat die vrouw niet de afstand, maar het aantal tunnels had aangeduid. De eerste vier waren relatief kort en vielen dus mee. Op het laatst reden we echter een tunnel in waar maar geen eind aan kwam. Bovendien waren de automobilisten die ons achterop kwamen, lang niet allemaal blij met ons, begrijpelijk, want de ruimte is beperkt en wij hebben geen achterlicht. Van het bijbehorende getoeter en krappe passeren raakte ik echter al snel geheel in paniek. Ik probeerde nog achter Henk te blijven rijden precies op de witte streep, maar toen op die streep om de twintig meter een obstakel in de vorm van een lampje opdook, durfde ik niet meer en nam ik mijn toevlucht tot het zeer smalle looppad tegen de wand aan. Nou, dan is zo’n tunnel lang hoor. Henk kwam op enig moment langs de andere kant terugrijden om te zien waar ik bleef en toen was gelukkig eindelijk letterlijk het licht aan het einde van de tunnel weer zichtbaar.

Ik zal een uitgebreide beschrijving van de rest van deze Giro di Lago achterwege laten, behalve dan de conclusie dat je sommige leuke tochtjes beter niet kunt herhalen. Pleister op de wonde was wel dat Alessandro, een van de beheerders van Antica Casa, ons uitnodigde om in zijn tuintje bij te komen met bier en mineraalwater.

We sloten de dag af met een maaltijd bij een van de ons door Alessandro aanbevolen restaurants, Uva Rara. Speciaal voor Linda, die in haar tent op Vlieland van de laatste Nederlandse zomerdagen geniet, nog een samenvatting van het genotene. Vooraf geblakerde inktvis met aioli en in saffraan gemarineerde rauwe forel, als hoofdgerecht schapenvlees met asperge en aardappel en contrefilet met minigroentes, als dessert Pavlova met fruit en een bijzondere variant van de carrotcake met geitenyoghurt. De voortreffelijke begeleidende wijnen, een frisfruitige Spumante en een rode Cordelio uit 2012, een blend van vier verschillende druiven, waren afkomstig uit de naaste omgeving, de Franciacorte.

72 km, 350 hoogtemeters