Corona Volente 2020 - 19 en 20 september - Vernoux-en-Vivarais, Frankrijk

En alweer zitten we in een nieuw land, Frankrijk dit keer. Ik was nog nooit in de Ardèche geweest, had er wel mooie plaatjes van in mijn hoofd, dus hebben we in die streek een huisje gehuurd. De reis ernaartoe ging door heel veel tunnels en langs nog meer tolpoortjes, of, zoals onze tomtom-mevrouw zegt: toppoortjes, en het schoot niet echt op. Dertig kilometer voor de eindbestemming deden we nog snel boodschappen in een enorme supermarkt. Dat we uiteindelijk pas een uur later in ons huisje Liberté aankwamen, lag wel een beetje aan de routebeschrijving die we van de Nederlandse eigenaar Jelcke kregen: het herkenningspunt “huis met blauwe luiken” dat we na één kilometer zouden zien, bleek pas na twee kilometer te verschijnen, terwijl er daarvoor ook al een ander pand met blauwe luiken uitgerust bleek. Maar eenmaal op het landgoed aangekomen waar ons gele bungalowtje op ligt, kwam het goed. Liberté is een heel knus onderkomen, een beetje in jaren-zestig/zeventigstijl ingericht, met een prachtig terras, midden in het bos. Terecht dus dat het op de site Natuurhuisje.nl staat. Vernoux-en-Vivarais is een levendig dorp, met maar liefst twee bakkers, een slager en een handvol restaurants.

Met behulp van een zelfbereide maaltijd en daarna op de bank Nederlandse programma’s op de tv, kwamen we bij van de reis. Het werd nog even spannend toen Henk ontdekte dat er op onze slaapkamer een vleermuis rondvloog. Ramen open, deur dicht en lichten uit bleek de oplossing. Voor de zekerheid heb ik toch nog maar even onder het bed en achter de gordijnen gekeken voordat ik ging slapen…

Vanochtend bleven we binnen, want de regen die vannacht al was begonnen, miezerde nog door. Na de middag klaarde het op en zijn we op de fiets gestapt. Het was een prachtig tochtje door het PN des Monts d’Ardeche, een heuvelachtig en groen landschap met fraaie vergezichten. Het staat hier vol met tamme-kastanjebomen, niet alleen wilde exemplaren, maar ook hele boomgaarden vol. De kastanjes aan die bomen waren zo groot als tennisballen. Ik las op internet dat de tamme kastanje op nummer één staat van de culinaire specialiteiten in de Ardèche. In de paté die Henk vanochtend bij de slager kocht, zaten er in ieder geval een heleboel.

Ondanks dat Strava registreerde dat in de 42 afgelegde kilometers maar liefst 765 hoogtemeters zaten, voelde de tocht niet heel zwaar. Misschien hebben we door de supersteile Italiaanse bergen onze klimspieren wel zodanig getraind dat we de qua hellingspercentage bescheidener heuvels hier vrij soepel konden bedwingen. Op een van de hogere delen zagen we een aantal groepjes mannen in oranje hesjes, die gewapend met walkie-talkies in het bos stonden te turen. In hun langs de weg geparkeerde auto’s zagen we achterin een soort kooien. Henk was nieuwsgierig en vroeg wat ze aan het doen waren. Op sangliers, everzwijnen, jagen dus, al waren deze wilde beesten tot hun spijt op dit moment niet erg talrijk en hadden ze er nog niet een geschoten.

Het laatste weggetje tot aan Liberté was een doorsteekje dat Henk op de kaart had gevonden om het rolsplit op de doorgaande weg naar Vernoux te vermijden. Het smalle weggetjes was heel charmant, dwars door een paar gehuchtjes en alweer een prachtig bos. Dat we door het slechte wegdek net zo door elkaar geschud werden als de renners van de Tour de France vandaag op de keitjes rond de Arc de Triomphe in Parijs, namen we op de koop toe.

42 km, 765 hoogtemeters