Corona Volente 2020 - 23 september - Vernoux-en-Vivarais, Frankrijk

Het weer van vandaag was echt een cadeautje, zeker als je naar de verwachting voor de komende dagen kijkt - veel regen en temperaturen die amper meer boven de 12 graden gaan uitkomen. Hoogste tijd om te verkassen dus, maar daarover morgen (of overmorgen) meer.

Bij het opstaan vanmorgen was het koud maar prachtig helder en toen we naar de bakker reden (twee keer, omdat we er maar niet aan kunnen wennen om onze mondkapjes mee te nemen) waren de dalen in een dun laagje ochtendmist gehuld. De kerk van Vernoux stak net boven die mist uit, jammer dat ik mijn camera niet bij me had. 

Na het ontbijt was de mist opgetrokken, werd het stralend zonnig en warmde het ook al snel op. Ideale omstandigheden voor de fietstocht die we eigenlijk al eergisteren hadden willen doen: eerst de klim naar Chalençon, dan een schitterende afdaling naar het dal van de Eyrieux. Daar pakten we de ‘Dolce Via’ op, een relaxte route voor fietsers en wandelaars die voor het grootste deel over de voormalige spoorlijn door het mooie dal loopt, deels verhard, ook voor een flink deel onverhard, maar over het algemeen goed te berijden. Hier en daar lag er wat veel grind, iets waar Marja met haar smalle - 25 mm - bandjes helemaal niet dol op is, dus ik hoorde onderweg een heel arsenaal aan krachttermen uit de mond van mijn normaal zo beschaafde echtgenote komen. Verder hoefden we niet al te hard te werken want we gingen stroomafwaarts en dus gemiddeld een paar procentjes omlaag. 

Op ons lunchplekje pakte ik de kaart er bij om te kijken hoe ver we nog moesten voordat we moesten afslaan voor de klim terug naar Vernoux, die we eergisteren al met de auto verkend hadden. Dat was geen moment te vroeg, want we bleken precies op de plek te zijn waar we de brug over moesten om een kilometertje terug te rijden naar Duniere-sur-Eyrieux, waar de 15 km lange klim begon. Vanuit de auto is het lastig inschatten, maar tijdens de verkenning zag de klim over een rustige weg met fraaie vergezichten er niet al te heftig uit en dat bleek gelukkig helemaal te kloppen. We moesten wel 500 hoogtemeters overbruggen, met op tweederde een klein stukje vlak/licht dalen, dus we waren toch wel blij toen we boven waren.

Eenmaal terug bij ons huisje was het nog heerlijk zonnig op het terras, dat is voorzien van een pergola die vol hangt met rijpe blauwe druiven, mmm. Als beloning voor onze inspanningen zijn we vanavond uit eten gegaan. Vernoux telt wel zeven restaurants, waarvan er momenteel slechts eentje ‘s avonds open is, ‘le Tradition’ geheten. Toen we vorig jaar op de fiets onderweg waren naar Gerda, hadden we op zeker moment de traditionele Franse keuken in kleine stadjes wel een beetje gezien. Le Tradition bleek echter een juweeltje te zijn, waar de traditie op moderne wijze in ere werd gehouden met stuk voor stuk fraai opgemaakte en voortreffelijk klaargemaakte gerechten. Een super afsluiting van een super dag.

55 km, 710 hoogtemeters.