Costa Rica 2019, 7 december - Rancho Margot, El Castillo

Wat een fijne dag was het weer, in en om Rancho Margot. Vanochtend na het ontbijt bleven we nog even plakken in het restaurant en hadden we weer een leuk gesprek met Tomas, een van de zonder uitzondering buitengewoon vriendelijke medewerkers. Gisteren had hij ons al interessante verhalen verteld over de vulkaan de Arenal. Dat vuurspuwende monster heeft zich eeuwenlang voorgedaan als een gewone berg en op de hellingen waren in de loop der tijd dan ook verschillende dorpjes ontstaan. Tot op 29 juli 1968 een gigantische uitbarsting, vergezeld van een aardbeving, plaatsvond, waarbij die dorpen volledig weggevaagd werden en er veel doden vielen. Sindsdien zijn er meer erupties geweest en wordt de vulkaan met flink wat argwaan bekeken. Dat is ook de reden dat je niet op de vulkaan zelf mag komen, je mag er alleen van gepaste afstand naar kijken - als hij zich tenminste aan de hier veelvuldig aanwezige wolken weet te onttrekken. Vandaag kregen we van Tomas van alles te horen over de rancho, over het politieke en economische klimaat in Costa Rica en over zijn eigen reis naar Spanje nog niet zo lang geleden. 

Na wat in de reisgidsen te hebben geneusd besloten wij om de Arenal te gaan bekijken door middel van een zogenaamde canopy tour bij Parque Mistico Arenal. Over een parcours door het regenwoud met vijftien vaste en zes hangbruggen heb je, van grote hoogte, een prachtig uitzicht over rivieren, bomen en planten en je komt als je geluk hebt ook nog wilde beesten tegen. Op het wensenlijstje stonden nog de toekan, die zich vandaag alweer niet liet zien, en meer soorten apen en vogels. We spotten gelijk aan het begin een luiaard, goed zichtbaar in een niet al te hoge boom. Het arme beest had kennelijk nogal wat water over zich heen gehad: hij zag er op zijn Winschoters gezegd, erg toffelig uit met zijn vacht in stekels overeind. Maar we herkenden heel goed de trage beweging van de lange armen en de kop. Verder zagen we een pizote, een grappige aapachtige met een spits kopje en een lange staart - en die staart is ook het enige dat op de foto is gekomen helaas, want hij liep hard weg. Dankzij een gids van een groepje voor ons kregen wij ook een enge giftige slang, de jumping pit viper, te zien, die opgerold in de bosjes lag te slapen. De Arenal bleef jammer genoeg verscholen achter de wolken, maar gelukkig hadden we hem gisteren al goed kunnen zien. Al met al een geslaagd uitje, met voor Henk als grappig voordeel dat hij met zijn 65 jaar voor het seniorentarief naar binnen mocht. 

Op de rancho hebben we inmiddels het hele terrein wel verkend. Vanochtend de fish pond, waarvan het oppervlak bijna geheel is bedekt met die prachtige waterhyacinten, speciaal voor José uitgebreid vastgelegd, de andere huisjes tussen de bananenplanten, ficussen en orchideeën, en vanmiddag namen we nog snel even een duik in het mooie zwembad. 

Alle dagen hier aten we supergezond en heel lekker in het restaurant van de rancho. De keukenstaf maakt  voor lunch en diner steeds een hele serie lekkere salades met groenten en blaadjes uit eigen tuin, waaronder donkerrood citroenig smakend hibiscusblad, en verschillende soorten pizza met kaas uit eigen kaasmakerij. Daarnaast kun je drie gangen van de dagelijks wisselende kaart kiezen. Ik heb een paar keer de vegetarische variant genomen, erg lekker. 

Morgen gaan we weer verder, naar oorden zonder het weersverschijnsel dat ik vandaag in mijn reisverhaal bewust niet heb gebruikt. We hebben zin in zon!