Duitsland 2015 - Dag 9, Perleberg - Arendsee (62 km)

De zondagochtend begon goed met een prima ontbijt bij Zum Tiergarten. Ook het inpakken en wegwezen ging vlot, nog voor negenen zaten we op de fiets. Bij mij beginnen sommige lichaamsdelen wat te protesteren tegen het dagelijkse fietsregime, maar - oudemensenpraatje - als je eenmaal weer in beweging bent, gaat het, zucht en steun, wel weer. Het zou vandaag prachtig zonnig en warm weer worden, was voorspeld. Dat ook dat even op gang moet komen is ok, maar die donkere wolken in de verte, wat moest dat voorstellen? In het mooie plaatsje Wittenberge, van waaruit we een stukje van de Elbe-Radroute zouden gaan volgen, stonden we samen met nog een fietsend stel naar de lucht te kijken. Opstappen of de bui afwachten? Opeens kwamen de donderwolken razendsnel op ons af, het begon te waaien en de eerste grote druppels vielen al. Op deze vroege zondagochtend leek heel Wittenberg nog te slapen, maar de deur van cafe Elbe stond al open. De eigenaar, die rustig zijn tent aan het schoonmaken was en alles een beetje liet luchten, was na enig nadenken wel bereid om koffie voor ons te maken. Een uur later gingen we dan toch weer op pad. Langs de Elbe fietsen is niet veel anders dan in Nederland langs de Waal of de Rijn, maar toch was het mooi. Het fietspad was wel erg nat en de plassen lastig te omzeilen, dus kletspootjes, maar naast de dijk lag gelukkig een geasfalteerd pad. Zo peddelden we rustig ruim een uur door, totdat we de Elbe gingen oversteken, met het pontje naar Schnackenberg. 
Nu reden we al een week door de voormalige DDR en we gingen westwaarts, maar het bord dat we bij het verlaten van de pont zagen staan, kwam toch als een verrassing: opeens waren we in (voormalig) West-Duitsland! Dat hadden we overigens anders niet meteen opgemerkt, want de huizen en de wegen zagen er ongeveer hetzelfde uit aan de andere kant van die eens zo pregnante scheidslijn tussen oost en west. 
De laatste 24 kilometer naar ons einddoel, de Arendsee, voerden ons eerst langs de rivier, later door polderachtig landschap en ten slotte door het bos. Op het laatste stuk kwamen ook hier de donderwolken weer opzetten. We zetten er nog een tandje bij om droog over te kunnen komen, maar we haalden net het centrum niet. Dan maar het nuttige met het aangename verenigen door middel van een lunch in het havenrestaurant, waar veel goed doorvoede Duitse families hun zondagse Mittagstisch zaten te verorberen. 
Toen het droog was, gingen wij op zoek naar een overnachtingsplek. Het badseizoen is hier duidelijk voorbij, want er was plaats genoeg. We logeren in Wellness und Sport Hotel Haus am See, met sauna en zwembad, prima om de stijve spieren wat op te warmen. Het eten vanavond in het restaurant van het hotel was een welkome afwisseling op de gutbürgerliche Küche waar we de afgelopen week op zijn getrakteerd. Henk kreeg eindelijk zijn halbes Hänchen met pommes frites, een gerecht dat in zijn geheugen gegrift staat als typisch Duits, maar dat tot nu toe op de menukaart ontbrak. Deze variant was weliswaar wat luxer, met maiskip en frietjes van zoete aardappel, maar dat mocht samen met de lekkere wijntjes, de pret niet drukken. 
 

Totaal 543 km