Duitsland 2015 - Dag 13, Stolzenau - Bramsche (104 km)

Ik ben helemaal niet bijgelovig - zelfs niet gelovig -, maar omdat het vandaag de dertiende dag van onze vakantie is en tegelijkertijd een pechdag, zou dat kunnen veranderen. 
Het begon allemaal nog goed, met een lekker ontbijtje samen met een gezelschap fietsende Zwitsers en daarna de eerste kilometers door het rurale Duitse land. Koud was het wel! Van eerst ruim 12 graden daalde de temperatuur het eerste uur nog tot 11, maar de regen stopte eigenlijk al toen we Stolzenau uitreden, Na het stadje Uchte reden we door het Grosses Moor, een natuurgebied waar men het venige moeras enerzijds wil beschermen en in stand houden, maar anderzijds toch op zo te zien beperkte schaal exploiteert. We bleven een poosje staan kijken bij de Torf- und Humuswerk Uchte. Allerlei wagentjes en machines waren in bedrijf om de bruine turfmassa te verwerken, maar hoe en waartoe? dat was ons een raadsel. Over de speciaal over het veen aangelegde spoorlijn kwam net een treintje binnenrijden, met een heleboel wagonnetjes vol met turf. De machinist strooide steeds wat handenvol zand op de rails, zodat de roest eraf geschuurd werd tijdens het rijden. Leuk en interessant om te zien dat dit oude ambacht hier nog wordt beoefend. 
Terwijl ik inkopen deed bij de Lidl in Wagenfeld, ging Henk - net als gisteren al - bij de boekwinkel kijken of ze daar de volgende fietskaart verkochten, want we zouden snel daarna van de laatste kaart afrijden. Helaas, die hadden ze niet. 
Ik pakte de boodschappen in en keek even op mijn horloge - en zonder dat ik ook maar iets had zien vliegen, voelde ik dat ik door een wesp gestoken was in mijn pols. Au. De uren erna zwollen mijn arm en mijn hand op tot zulke proporties dat ik mijn horloge en handschoen bijna niet meer aan kon hebben. Nu, na een uur of acht, begint alles langzaam weer te slinken.
Het weer hield ook vandaag niet over, het waaide weer stevig - tegen natuurlijk. Langzamerhand bereikten we de rand van de kaart en aangekomen in Damme, wisten we echt niet precies meer hoe we verder moesten, want ook geen smartphones met internet in het buitenland. Gelukkig was er een boekwinkel! en daarnaast een Tourist Information. Hmm, de boekwinkel verkocht leider, leider, geen geschikte fietskaarten en de Tourist Information was om onduidelijke redenen gesloten. Nou ja, we moesten grofweg naar het westen dus de echte padvinder kijkt dan naar de zon. Dat ging niet helemaal goed. Het duurde even voordat we ons realiseerden dat we ook nog die goede oude Garmin bij ons hadden, die helemaal alleen, zonder internet, de weg kan vinden. Zo belandden we na nog flink wat kilometers, deels over een drukke weg zonder fietspad, en na een paar buien in een bushokje te hebben afgewacht, in het aardige hotel Idingenhof in het plaatsje Bramsche. We hadden vandaag flink wat kilometers gemaakt om morgen wat relaxter in Tubbergen aan te kunnen komen, maar helaas... een check op internet van de route daarnaartoe - want die fietskaart, die komt er echt niet meer - leert dat we ook morgen nog wel 100 kilometer moeten afleggen. 
Dag 13 eindigde met een prima maaltijd in het restaurant van het hotel en we gaan vroeg slapen en op tijd opstaan voor de laatste etappe morgen. 

Totaal 909 km