Frankrijk 2019, M- & P-route, 6 september - La Rapiette de Noblat, St.-Léonard-de-Noblat, 70 km

Toen we vanmorgen opstanden en naar buiten keken was de lucht weer staalblauw en het was stervens koud, hooguit een graad of 7. Dat was al voorspeld, dus we hadden het ontbijt pas om half negen afgesproken. Dat was net als gisteren voortreffelijk, met als extra verrassing van Valérie een drietal sneetjes ‘pain perdu’, oftewel wentelteefjes. Ze noemde het een typisch Frans gerecht en dat zal wel kloppen, want de Amerikanen noemen het French Toast. Toen we om half tien op de fiets zaten was het al opgewarmd tot een graad of 12, maar het duurde best lang voordat de lange broek uit kon, zeker omdat het al snel weer een beetje bewolkt werd. Bij het verlaten van La Souterraine kwamen we langs een bakkerij annex lunchroom, waar we een taartje voor het broodnodige elfuurtje en sandwiches en frisdrank voor de lunch hebben ingeslagen om niet afhankelijk te zijn van bakkerijtjes onderweg, die niet zelden het loodje hebben gelegd.

We moesten over een afstand van zo’n 70 km weer bijna 1000 hoogtemeters overwinnen en toch voelde het een stuk minder zwaar dan eergisteren. Waar zoiets van komt, blijft gissen; positief effect van de rustdag, minder heet, netto even veel dalen als stijgen, het lekkere briesje in de rug, of wellicht het schitterende landschap? Het was in ieder geval genieten geblazen over de rustige D5 die zich slingerend een weg baande door een ‘heuvelachtig’ (we kwamen even boven de 500 m, dus dat verdient feitelijk de kwalificatie ‘middelgebergte’) en bosrijk gebied, met regelmatig prachtige vergezichten. Als we een paar weken later zouden zijn geweest, zouden we zakken vol beukennootjes, hazelnoten, walnoten en vooral tamme kastanjes hebben kunnen rapen. Vandaag moesten we het doen met een goed gevulde pruimenboom achter het kerkje waar we een bankje voor de lunch vonden, ook lekker.

Om kwart over drie waren we op de plaats van bestemming. In het centrum van St.-Léonard was een terrasje open op de Place de la République, welke laatste een enorme aantrekkingskracht op fietsers had. Een Nederlander, die in zijn eentje op weg is vanuit Tilburg, via de Morvan, tot Biarritz en dan langs de westkant van Frankrijk weer teruggaat; een Duits stel en nog minstens drie andere fietsreizigers. Naar ons overnachtingsadres bleek het daarna nog 100 m te zijn. Er is geen internet in La Rapiette, maar hopelijk wel in Le Relais St. Jacques, waar we vanavond gaan eten, zodat dit verhaal toch nog geplaatst kan worden.

De laatste paar dagen zijn de plaatsnamen heel bekend, deels omdat de A20 hier niet zo ver vandaan loopt. Die snelweg nemen we altijd als we met de auto naar Gerda in La Clie gaan. Bovendien zijn we 35 jaar geleden al eens in St.-Léonard geweest op onze eerste gezamenlijke fietsvakantie. We waren destijds door de fietsbus van de OAD vlak boven Limoges op een camping gedropt en hebben toen een bescheiden rondje gefietst. Onze relatie was net een half jaar oud en toen Marja bij de eerste flinke beklimming vroeg: “dus dit vind jij leuk?”, had ik al snel door dat het vermoedelijk niet verstandig zou zijn om al te ambitieuze fietsplannen te koesteren tijdens deze eerste vakantie. Marja zal destijds ook niet gedacht hebben dat ze later tienduizenden kilometers en nog veel meer hoogtemeters op een fiets met bagage zou gaan afleggen ;-)

Totaal 1083 km