Italië 2018, 16 september - Appartement Mary Grace, Lucca

Nadat we gisteren de bergen in zijn geweest, was het vandaag tijd om kennis te maken met het Toscane dat iedereen van de foto’s kent. Heuvelachtig landschap met cipressen, druivenvelden, olijfboomgaarden en grote okerkleurige huizen daartussen. Er zijn daarvoor natuurlijk veel geschikte plekken te vinden, maar de Lonely Planet gaf aan dat het stadje San Gimignano een bij uitstek aangewezen reisdoel was.

Ik moet eerlijk zeggen dat het vanuit Lucca wel even duurde voordat we het gevoel kregen dat het zou gaan lukken. De eerste 60 km voerden vooral door vlak land, eerst een stukje Autostrada en daarna een Strada Regionale, door de vallei van de Arno door erg bewoond gebied met veel kleine industrie. Italië is echt niet overal even mooi en van welstandscommissies hebben ze hier nog nooit gehoord, denk ik. 

Eenmaal de Arno overgestoken, vingen we de eerste glimpen op van het bewierookte landschap dat zoveel toeristen hiernaartoe lokt. De Lonely Planet gids is terecht lyrisch over de streek en het stadje San Gimignano, maar dat heeft uiteraard ook een keerzijde. In het stadje zelf is nagenoeg geen autoverkeer toegestaan en er vlak buiten zijn dus veel parkeerterreinen, waar de bezoekers hun voertuig kunnen achterlaten. Zowel aan de noord- als aan de zuidkant stonden caribinieri’s de boel in goede banen te leiden; de vraag naar parkeerplaatsen oversteeg ruimschoots het aanbod, dus alles was ‘completo’ toen wij arriveerden. Vlak achter het stadje was een afslag steil naar beneden, die al snel veranderde in een onverharde weg (oftewel strada bianchi), waar we gelukkig wel een parkeerplek konden vinden. We waren eerst van plan om een stukje te fietsen, maar het was ruim boven de dertig graden en de helling terug naar boven was zo steil, dat we maar te voet zijn gegaan.

Het was inderdaad prachtig. San Gimignano stond bekend om zijn vele hoge torens en hoewel lang niet meer alle ruim 70 van de oorspronkelijke torens nog bestaan, zijn er nog 14 die de tand des tijds hebben doorstaan. Ze behoorden hier vooral toe aan welgestelde particulieren - hoe hoger de toren die je op je huis bouwde, hoe machtiger/rijker je aangaf te zijn. De echte parel van de stad is ongetwijfeld de Collegiata oftewel de Duomo/Basilica di Santa Maria Assunta. De kathedraal zelf stamt grotendeels uit de 11e eeuw; de fantastische en grotendeels nog steeds kleurrijke fresco’s die als het ware een stripverhaal vormen van Genesis en het Oude Testament op de ene zijmuur en het Nieuwe Testament op de andere, zijn door verschillende kunstenaars in de 14e eeuw aangebracht. Of je nu religieus bent of niet, je zou er uren kunnen doorbrengen om alle fascinerende details van de getekende bijbelverhalen te bestuderen. Ook later zijn nog veel fresco’s toegevoegd, onder andere van Hemel en Hel.  

Eenmaal terug in Lucca hebben we nog even een rondje over de stadsmuur gefietst en daarna de koelte van het appartement weer opgezocht. Morgen rijden we een paar uur naar het noorden voor drie dagen Lombardije.