Italië 2018, 17 september - Hotel La Motta, Sale Marasino, Lago d’ Iseo

Een reisdag: afscheid van ons fijne huisje in Lucca, op weg naar een nieuwe plek, aan het Lago d’Iseo. We kwamen om lunchtijd aan bij het hotel, dus besloten we het bijbehorende restaurant een kans te geven. Helaas: de vis en de eend kwamen niet verder dan een 6-. Maar: we zaten mooi buiten op het grote terras en keken uit over het meer: prachtig. Ook onze kamer was wat je noemt value for money: heel groot, netjes en met uitzicht op het water.

Als het prachtig weer is, je hebt je fietsen bij je en er loopt een fietspad langs het meer, wat voor smoes heb je dan nog om binnen te blijven? Wat donderwolken aan de hemel misschien, maar we zijn niet van suiker, dus vooruit met de geit. Zoals zo vaak is het, als je eenmaal de fietskleren hebt aangetrokken en alle noodzakelijke spullen hebt ingepakt, heerlijk om een eind weg te peddelen. We zijn een stuk noordwaarts gereden en onderweg genoten we van het mooie blauwe water en de bergen om ons heen. Het fietspad wordt afgewisseld door stukken rustige weg, hier en daar kun je naar kleine strandjes afdalen, dus een plan voor morgen is er al: helemaal rond het meer fietsen en aan het eind lekker in het meer duiken. Omdat er aan het eind van de middag uit de donderwolken ook bliksemschichten en gerommel voortkwamen, zijn we maar snel omgekeerd, maar we konden niet voorkomen dat we natregenden. Dat was niet de laatste keer vandaag.

Tegen etenstijd, dat is hier half 8, plensde het nog steeds. Ik dacht wel even sportief op sandalen naar de parkeerplaats te kunnen rennen en zat dus met natte voeten in de auto. Vijf kilometer was het volgens Google Maps naar Ristorante Portole, we waren nog bijna op de fiets gegaan. Die vijf kilometer waren een helletocht: het werd al donker en de onverlichte weg ging loeisteil omhoog, met haarspeldbochten en gedeelten die zo smal waren dat de spiegels bijna de muren langs de kant raakten. We twijfelden of er aan het einde van dat donkere verlaten parcours wel echt een restaurant zou zijn. Gelukkig vindt Henk het wel leuk om zijn rijkunsten te laten zien en kwamen we heelhuids aan bij dit geheel in de middle of nowhere gelegen restaurant. We hebben er heerlijk gegeten. Een keur aan lekkere voorafjes, heerlijk gegrild vlees, met frisse contorni erbij van gegrilde groente en sla. De terugweg ging, met het grote licht aan en deels over een andere, wat bredere weg, lekker vlot.