Italië 2018, 7 september - Trattoria Da Nicola, Montegrotto Terme

De buitenlandse gasten die wij via Warmshowers.org regelmatig in ons huis te logeren hebben, verbazen en verheugen zich altijd over het fijnmazige fietspadennet dat ons land bedekt. Overal kunnen fietsen zonder dat je op auto’s hoeft te letten, net als auto’s voorrang hebben als je van rechts komt en de wettelijk vastgelegde aansprakelijkheid van automobilisten als ze met een fietser in botsing komen - dat zijn omstandigheden waar fietsers in veel andere landen alleen maar van kunnen dromen. Op onze fietsvakantie in de Noord-Italiaanse Veneto is het gelukkig ook op veel plaatsen goed geregeld. Vandaag zijn we grotendeels over goed afgescheiden fietspaden gekomen, met maar hier en daar een verbindingshobbeltje, en we kwamen regelmatig andere fietsers tegen. Tot nu toe zijn we wel de enigen die hun eigen bagage meetorsen. 

Vanuit Vincenzo reden we eerst voornamelijk naast de grote weg, om daarna in landelijker gebied terecht te komen. Een flink deel van de route ging over de dijk van de rivier de Bacchiglione, deels over grindpaden. Fietsboekenauteur Benjaminse huldigt gelukkig wel het principe dat hij je niet over grind stuurt als er een rustig asfaltalternatief beschikbaar is. Op het platteland en langs de randen van de steden zie je ook veel mooie maar verlaten oude gebouwen. Is het gemakzucht dat men die steeds verder aftakelende fabrieken en boerderijen laat staan, of heeft men hier ook aandacht voor het behoud van industrieel erfgoed? 

Aan de rand van een nog actief bedrijventerrein niet ver van Padova streken we neer in Baki, het zo te zien enige restaurant in de omgeving, want het was er druk met keurig geklede mensen die er hun lunch of een snelle espresso kwamen halen. Wij namen een groot glas vers geperst vruchtensap, ik pasta met radicchio, een bitter smakende rode sla, en worst, en Henk voor de afwisseling een kipcurry met rijst. 

Daarna was het nog maar een klein stukje langs het Canale Vigenzone naar Montegrotto Terme, waar Trap Reizen weer een leuke overnachtingsplek voor ons had geregeld. Da Nicola is een klein hotel met een trattoria waar we vanavond ook gaan eten. Het etablissement stond in het routeboekje als eenvoudig beschreven, maar onze kamer is echt prachtig. We slapen net als thuis onder een schuin balkenplafond, de badkamer is mooi en groot en de kamer is ingericht zoals je hier zo vaak ziet: met mooie materialen en kleuren en met net die Italiaanse touch die het geheel een elegante en sfeervolle uitstraling geeft. Wat een verschil met Duitsland en Oostenrijk, waar volgens mij vrijwel alle hotels en restaurants, met hun eikenhouten bunkers en afgrijselijke frutsels en accessoires uit het jaar nul, ijverig meedingen om de titel ‘lelijkste gastenverblijf ooit’. 

Het was vandaag wat minder weer, koel en af en toe wat regen, zonder dat de regenjassen eraan te pas hoefden komen. Maar direct nadat wij onze zolderkamer betraden, brak buiten de regen los. Een goed excuus om op het kingsize bed neer te ploffen met een boek en te bellen met (schoon)zus Loeki, wier lieve man Willem een jaar geleden overleed. Wij missen hem zeer.