De kou ontvluchten - 4 december 2021 - Margo’s House, Lagos, Portugal

Het beloofde een prachtige dag te worden volgens de weersvoorspellingen: helder, zonnig en 17  graden. Precies goed voor ons plan vandaag: naar het hoog in de bergen gelegen uitzichtpunt Fóia, dichtbij Monchique, rijden en daar een wandeling maken met flink wat hoogtemeters.

De weg ernaartoe was echt prachtig, net zoals die aardige Engelsman ons gisteren had verteld. Heuvels werden bergen die bezaaid waren met knalgroene parasolachtige naaldbomen, het ene na het andere schattige dorpje kwam voorbij, maar…. de berg die we op moesten naar Foia, werd aan het zicht onttrokken door dikke wolken. Op het hoogste punt aangekomen, tevens het startpunt van onze wandeling, moesten we constateren dat het daar koud en nat was, en dat we veel te optimistisch gekleed waren voor zo’n onderneming, zonder regenjas, muts of handschoenen. Ook werd het uitzicht erg bedorven door de laaghangende bewolking.

Terug dan maar naar Monchique en een andere wandeling uit ons nieuwe boekje uitgezocht. Even snel naar het bijbehorende kaartje gekeken en hup, op weg maar weer. Helaas, het duurde niet lang voordat we doorkregen dat we aan een gigantische omweg bezig waren, terwijl er op de echte kaart een veel kortere route te zien was. Tja, dan is het balen en in stilte zit je je te verbijten: stom om niet even goed te kijken, nu moeten we een heel eind terug. Gelukkig komt dan altijd het moment dat we onze vriend Herman moeten citeren: Maar wat is het hier mooi! Het toeval wil dat het vandaag zijn verjaardag is, dus vanuit de Algarve feliciteren wij hem van harte en wensen wij hem alle goeds en een mooi nieuw levensjaar toe.

De Lagoão Trail vanuit São Marcos da Serra was wat minder uitdagend dan die vanaf Fóia, maar heel erg mooi. Acht kilometer langs de oevers van de rivier de Odelouca, door boerenland waarover gebouwen in diverse stadia van verval waren uitgestrooid. Sommige erven leken volstrekt verlaten, tot er toch weer een vervelend keffertje begon te blaffen of een volgehangen waslijn de aanwezigheid van menselijk leven verried. Er stonden heel veel kurkeiken en olijfbomen langs het pad en we kwamen net op tijd langs om van dichtbij het oude ambacht van de olijvenoogst te aanschouwen. Met harken en stokken worden de takken flink gemaltraiteerd, totdat de zwarte en groene olijfjes op het onder de bomen uitgespreide witte dekzeil vallen. In een langwerpig soort zeef worden vervolgens de blaadjes eruit gehaald en wat dan nog blijft zitten wordt met de hand verwijderd. De hele familie is er druk mee, erg leuk om te zien!

De wandelgids beloofde ons ook wildlife onderweg. Meteen al hadden we prachtige blauwe vogels zien vliegen, maar geen een bleef even rustig zitten voor een foto. Google bracht uitkomst: we hebben blauwe eksters gezien.

Maria Pestisco was het restaurant waar Henk vanavond had gereserveerd. Was niet nodig geweest: we waren de enige gasten in deze net iets buiten het centrum liggende tapasbar. De kok en de aardige serveerster zorgden samen voor een mooi en goed verzorgd maal van aan tafel geroosterde chorizo, pittige garnalen, inktvis met groente en eendenborst met port.

Dit was onze laatste avond in Lagos, morgen gaan we naar Péra, waar we een huisje hebben geboekt naast onze Amersfoortse vrienden René en Marja, die daar overwinteren.