Nazomeren in Scandinavië - 27 augustus 2022 - Dag 10: Tildas, Urshult, Zweden

We hoefden vanmorgen niet vroeg op te staan, want we stapten niet op de fiets om naar de volgende bestemming te gaan, sterker nog: toen we wakker waren hadden we nog geen idee waar we naartoe zouden gaan. Iets met een afgelegen huisje aan het water, simpel maar toch van alle gemakken voorzien, dichtbij glasblazerijen want misschien leuk voor als het weer slecht zou blijven, verder waren we gisteravond nog niet gekomen. Je wordt ook gek van al die opgepimpte plaatjes op Booking.com of Airbnb, en er is altijd wel iets waarvan je denkt, oh nee.

Dus bleven we nog maar wat hangen aan de ontbijttafel in Villa Maria, ook om te zien of de regen al wat minder zou worden. Net als overal in Europa snakt heel Zweden al tijden naar water en wij konden er eigenlijk ook niet over klagen, want zolang we op reis zijn, is het prachtig weer geweest. Het was alleen wel een stukje lopen naar de auto met alle spullen. Uiteindelijk hakten we de knoop door en reserveerden we een huisje. Alles in de auto en naar Urshult! Dat ging aanvankelijk door inmiddels overbekend glooiend boerenlandschap, maar allengs verschenen links en rechts de dichte dennenbossen die een groot deel van Zweden bedekken. Elanden zouden er ook zitten, stond op borden naast de weg. Ik heb een tijd zitten turen tussen de boomstammen, maar net als in de VS lieten deze geheimzinnige beesten zich niet zien. En dat terwijl we toch zo ongeveer als enigen in the middle of nowhere reden. Tegen lunchtijd was ik dan ook zeer verrast dat er een bord stond met een gekruiste mes en vork, het internationale teken voor wat mijn leraar Aardrijkskunde Jonxis vroeger uitlegde als: Hier ken je vreet’n.

Over kronkelige gravelwegen kwamen we bij Restaurang Svarta Bergen uit, naast een steengroeve waar diabase wordt gewonnen, het zwarte goud van Zweden. Zo te zien kun je dit vulkanische gesteente overal voor gebruiken: voor sieraden, serviesgoed, standbeelden en vast ook voor grafstenen en aanrechtbladen. Er was een klein museum en ze serveerden er gerechten die ons, behalve de Pytt i panna die Ma van Doren nog wel eens klaarmaakte, niet bekend voorkwamen. De vriendelijke dame achter de bar sprak, anders dan de meeste Zweden die we tegenkomen, niet veel Engels, maar ach, dacht Henk, iets met Kykling, kip, dat kan nooit verkeerd uitpakken. Ik nam aardappelpannenkoekjes met spek en die zagen er net zo lekker uit als ze smaakten. Toen Henk echter zijn bordje kreeg, betrok zijn gezicht: hij bleek een gepofte aardappel besteld te hebben met een sausje waar een kip heel snel overheen gevlogen was. We hebben alles maar gedeeld. Na nog wat foto’s van het terreintje en een boodschappenstop in Ryd reden we door naar het dorpje Urshult, waar alweer zo’n leuk authentiek rood huisje op ons wachtte, midden in het groen en er komt maar heel af en toe een auto langs.

Vlakbij konden we in het Åsnenmeer zwemmen en dat was fijn, want in Urshult - slechts 150 km verderop - scheen de zon en was het nog gewoon 27 graden. De regen komt morgen pas deze kant op en ook hier verheugt men zich erop. Kunnen wij mooi wasjes doen, luieren en misschien een tripje maken naar Växjö of Kosta.