Rome 2014 - Dag 16 - Gaium - Lendinara - 115 km

'Welkom in de Noordoostpolder', zei Henk vanochtend, toen we eindelijk van het fietspad langs de Adige af gingen, de Povlakte in. Dit deel van Italië is dus heel erg plat en er wordt niet veel anders dan landbouw bedreven. Mais en kool herkenden we, de onbekende bonensoort zoeken we nog op. Aan de bomen hangen nu, naast nog steeds appels, kiwi's en granaatappels. Bij tijden deed de route ons ook aan Kansas in Amerika denken, vanwege de rustige weggetjes, de ver uit elkaar liggende huizen en eindeloze vlakten daartussen. Wat daarbij zeker een rol speelt, is de temperatuur. Het is heerlijk warm, zo'n 28 tot 30 graden, met een briesje. In plaats van slakken flitsen er nu leuke hagedisjes vlak voor je voorband voorbij en zijn er krekels en vlinders te zien. Op die manier fiets je veel lekkerder dan in kouder weer met veel kleren aan en de regenjas steeds onder handbereik. Happy dus!

We zagen vandaag eerst nog veel andere fietsers, later werden dat er steeds minder. Wat opvalt is dat de zondagfietsers er allemaal pico bello uitzien, in strakke pakjes, qua kleur passend bij de fiets. Ook de kindjes doen al mee: ik zag een vader op skeelers met zijn dochtertje van een jaar of vier, in fietsbroekje en shirt en met een kleurrijk helmpje op, die papa op haar fietsje probeerde bij te houden. Vandaag waren de pensionados oververtegenwoordigd en zij fietsen gewoon in een korte broek en een poloshirt, lekker rustig. 

Wat ons ook aan Amerika herinnerde vandaag, waren de vele 'random acts of kindness' die ons te beurt vielen. Vanmiddag vroeg Henk in zijn beste improvisatie-Italiaans de weg naar Lendinara aan een man in een auto. De met veel armgebaren gepaard gaande uitleg was helder: we moesten Reitsma even links laten liggen en de 'megliore' weg volgen. Op het punt waar we linksaf moesten slaan, stond dezelfde man in zijn autootje ons op te wachten om er zeker van te zijn dat we de goede afslag zouden nemen. Toen we dan eindelijk in Lendinara aankwamen en de Garmin vanwege een typefoutje onzerzijds de juiste weg naar de reeds gereserveerde B&B weigerde prijs te geven, fietste een vriendelijke local het hele eind - want de B&B bleek nog een flink stuk buiten het plaatsje te liggen - met ons mee, totdat we het rode huis in the middle of nowhere zagen liggen.

De Casala della Rose is een prachtig plekje, midden in de velden, gerund door een dame van minstens 70 jaar. Na een hartelijke begroeting, waarbij ze steeds maar 'stanco, stanco' (Italiaans voor moe) riep, heeft deze lieve mevrouw weer eens laten zien hoe echte gastvrijheid eruitziet. Zij doet de was voor ons, waarvoor ze om ons onbekende redenen een paar keer met haar autootje moest uitrukken, ze regelde dat er hier een pizza voor ons werd bezorgd en toen de pizzeria er geen wijn bij kon leveren, bracht zij ons hoogstpersoonlijk een fles lambrusco met twee glazen. Later kwam een andere dame, die met grote letters STAFF op haar shirt heeft staan, ons nog een geurkaars brengen tegen de muggen. 

Kortom, het was een lange maar fantastische dag! 

Totaal 1510 km