Rome 2014 - Dag 20 - Sársina - Pieve Santo Stefano - 54 km

Weeronline.nl s***s! Voorspellen ze voor vandaag perfect fietsweer en geven ze het cijfer 9, en wat hoor je als je wakker wordt? Precies, stortregen. Hoopvol gestemd als wij meestal zijn, gingen we eerst eens kijken wat Patrizia voor het ontbijt had klaargezet. Dat was een hele verzameling koekjes en cake, zoals dat hier gebruikelijk is, met sap, koffie en thee. Ook toen we dat bijna allemaal hadden opgegeten was het nog niet droog. Dus: dan de boeken maar weer uit de tassen gehaald en regelmatig een blik naar buiten werpen. Het internet deed het helaas vandaag ook niet.

Om half 12 zijn we toch maar vertrokken, meewarig nagestaard door Sonja en haar vader, die het veel te slecht weer vond om met zijn werk-in-uitvoering, de aanleg van een nieuwe oprit, verder te gaan. We moesten gelijk omhoog, naar San Piero in Bagno, en het bleef (licht) regenen. Tijdens de lunch in de obscure Bar Turismo, gerund door een aantal niet al te behulpzame dames, werd het eerst droog, maar eenmaal buiten regende het weer. 

We wisten dat we nu over de Valdico di Montecoronaro van ruim 850 m moesten en dachten, what the heck, dan worden we maar nat. De klim viel ontzettend mee en is niet te vergelijken met bijvoorbeeld de Arlbergpas qua steilheid. Je klimt eerst met zo'n 6% naar het plaatsje Verghereto, dan daal je een stukje en dan is het nog een paar kilometer met maximaal 10% naar het hoogste punt. Al met al zo'n anderhalf uur stevig werken. Inmiddels was ik wel doorweekt en had koude handen en voeten. Dat werd er tijdens de afdaling niet veel beter op: het bleef koud en miezeren. Voor een deel van de route naar beneden waarschuwde Reitsma dat het een vreselijke weg was vol scheuren, kuilen en stenen op de weg. Kennelijk vond de Italiaanse wegbeheerder ook dat dat zo niet langer kon, dus die had er een groot hek met daarop een rond wit bord met rode rand en "Chiuso" (gesloten) voor gezet. Omdat er geen andere weg was, maar vooral omdat dat soort borden met name Henk ontzettend nieuwsgierig maakt, zijn we het verboden pad toch opgegaan. De kwaliteit van de weg was inderdaad wel erg beroerd, maar het enorme rotsblok dat ik ergens midden op de weg verwachtte, kwam gelukkig niet in beeld. Al met al was het wel een leuk avontuur en liep het dus goed af.

In Pieve Santo Stefano aangekomen, hield ik het na 54 km wel voor gezien. In Hotel Santo Stefano is het bijzonder goed toeven in een giga moderne kamer en dito badkamer. We hadden door het klimwerk van vandaag ook flinke trek gekregen, dus gingen we in het restaurant voor het uitgebreide Menu "il Portico", tevens de naam van het restaurant. Bij de eerste borden die verschenen had ik al spijt: ieder van de vijf gerechten was een maal op zich. Alles was geweldig lekker, allemaal streekgerechten, perfect klaargemaakt. Op zijn Gronings is het 'op of in de buutze', maar dat kreeg zelfs Henk niet voor elkaar. 

Nu eerst maar eens lekker slapen en kijken wat de dag van morgen brengt. Geen Weeronline, wij laten ons verrassen. 

Totaal 1786 km