Sardinië 2013 - dag 2 - Fertilia - Cuglieri (80 km)

Vanmorgen zag het weer er eerst slecht uit: regen en donkere wolken. Na het ontbijt was het droog en vertrokken we voor onze eerste echte fietsdag. In het artikel in Bike en Trekking, dat de inspiratie vormde voor deze vakantie, raadde men de Radatlas Sardinien aan. Daarin is een aantal fietsroutes beschreven, waaronder een rondje vanuit Alghero langs de kust naar Cabras en door het binnenland weer terug. De eerste etappe wordt beschreven als 'schwierig' , wat met 2000 hoogtemeters over 100 km zonder meer juist is. We fietsten eerst een flink stuk langs de mooie blauwe Middellandse Zee, lang niet vlak, want uit zee rijzen meteen hoge rotsen op. Het leken wel de rollercoasters uit Kentucky, constant op en neer. Wat ook deed denken aan de Transamerica, waren de grote hoeveelheden wilde bloemen langs de kant van de weg. Klaprozen, geraniums, klaver, lupinen, brem en heel veel andere kleuren en vormen kwamen langs, prachtig weer. Verder de typisch Meditterane begroeiing als palmen, cypressen en vijgenbomen. 

Om een uur of een reden we Bosa binnen, een mooi oud stadje met pastelkleurige huizen, een oude binnenstad en overal muurschilderingen. Op een pleintje aten we, een beetje kleumend, bij een toeristenrestaurant een karig bordje pasta. Daarna wilden we nog ca. 30 km rijden, tot aan Cuglieri. De Radatlas had een landschappelijk aantrekkelijke, maar pittige route bedacht, met kronkelende en steile weggetjes door het frisse groen. Daar kwam helaas op het laatst ook regen bij... Dus belandden we koud en bezweet bij Bed & Breakfast 'Il voce del vento'. Aanvankelijk begroette de eigenaar ons met een bars 'No' toen we om een kamer vroegen, maar na enig intern overleg met zijn dochter mochten we toch blijven. Die dochter, Maria Grazia, verscheen in pyjama en ochtendjas maar wist ondanks dat een wat overjarige schalksheid uit te stralen. Zij ging over tot zakendoen, terwijl papa op de achtergrond commentaar leverde. De B&B is prima, met een eigen slaapkamer en gedeelde badkamer. In het huiskamergedeelte staan overal foto's van Maria Grazia, behoorlijk onthullende ook, waardoor wij denken dat zij wellicht een lokale beroemdheid is, maar ja, waarin? Internet bracht geen uitkomst.

Nu eten we in restaurant Desogos (Het Lachende Everzwijn). Toen we binnenkwamen, in een donker steegje wees een bord ons de weg, leek het restaurant gesloten, maar het hondje bij de deur zorgde ervoor dat de eigenaresse uit haar huiskamer kwam, het licht aandeed en ons a tempo voorzag van wijn en water. Wat volgde was een perfecte Italiaanse maaltijd. Vanwege het afzien van vanmiddag hebben we alle gangen genomen die er waren: uitgebreide heerlijke antipasti, ravioli met ricotta en gnocchi, lamsvlees en wild zwijn, vruchtensalade en thee met koekjes. Alleen de kaas en de limoncello hebben we overgeslagen. Nu nog de weg terugvinden naar Maria Grazia.....