Sardinië 2013 - dag 7 - Pula - Cagliari (35 km)

Vanmorgen werden we wakker met stralend zonnig weer, echt geen wolkje te bekennen. Gezien de kleur op mijn armen moest ik echter mijn jack met lange mouwen wel aanhouden vandaag, want anders hangen de vellen er binnenkort bij. Qua fietsen was het vandaag een halve rustdag, maar we hebben bepaald niet stilgezeten. Vanuit Pula was er eigenlijk maar een realistische route naar Cagliari, de SS195. Nogal druk en landschappelijk niet memorabel, hoewel deels langs de kust. Ook Sardinië moet worden voorzien van aardolieproducten, de rit van vandaag voerde ons langs raffinaderijen, olieopslagtanks en ander industriegeweld. Het laatste stuk naar Cagliari was weer iets beter, lagunes aan beide kanten met honderden flamingo's en andere watervogels.

We waren ruim voor het middaguur in de hoofdstad van Sardinië aangeland en dankzij de Garmin was de B&B 'L' Arco' snel gevonden. Riante kamer op een prachtig plekje aan de rand van het oude centrum, zo'n appartement zou ik ook wel willen hebben. Nadat we ons hadden omgekleed was het weer nog steeds goed genoeg voor een lunch op een van de vele terrassen aan de Piazza Yenne. Daarna hebben we via een van de cultuurhistorische routes de oude stad verkend, waarbij we ontdekten dat de meeste interessante bezienswaardigheden op zaterdag en zondag dicht zijn - ze worden kennelijk gerund door ambtenaren en die hebben in het weekend vrij. De stad is een rommelige en matig onderhouden maar wel charmante mengelmoes van historisch en redelijk nieuw, leuk om doorheen te lopen. Na wat omzwervingen vonden we het Museo Archeologico, dat gelukkig wel open was. Het museum toonde een overzicht van allerlei zaken die op Sardinië zijn opgegraven en die stammen uit zeer uiteenlopende periodes. Men gaat ervan uit dat Sardinië al heel vroeg door mensen werd bewoond en in de loop van de tijd is het eiland door zeer uiteenlopende culturen bezocht/veroverd. Grieken, Feniciërs, Romeinen, you name it. De belangrijkste cultuur waarvan je ook nog erg veel sporen in het landschap ziet, is die van de Nuraghe, een volk uit de bronstijd, dat een veelheid aan aardewerk en (bronzen) beeldjes en werktuigen heeft achtergelaten.

Tijdens onze cultureel verantwoorde excursie begon het buiten steeds harder te waaien en regende het zelfs even, maar gelukkig trok het later weer open. Na de siësta zijn we dus weer op pad gegaan, langs de haven en het winkelgebied naar de wijk met enorm veel restaurants. Hier vonden we de door Stefana en Valentina (die de B&B runnen) aanbevolen 'Trattoria Da Serafino'. Alweer een voortreffelijke en uitgebreide maaltijd voor een bedrag dat je in Utrecht al zo'n beetje kwijt bent voor de dagschotel met een glaasje wijn in het eetcafé bij ons om de hoek. Een week op dit eiland noopt ons opnieuw tot de conclusie dat het Nederlandse restaurantwezen zich heel snel collectief moet gaan schamen voor de prijs-kwaliteitsverhouding. Deze valt eigenlijk per definitie ongunstig uit in vergelijking tot ieder willekeurig buitenland waar we de laatste jaren zijn geweest. Maar ja, die zelfde restaurants in Utrecht zitten nog steeds bomvol, zeker in het weekend...