Sevilla - Girona - 10 juni 2022 - Dag 29: Cal Trucafort, La Bisbal de Falset - 38 km

Ons hostal van de afgelopen nacht zat in hetzelfde pand als de ecologische winkel Agrobotiga 7 de Ribera, wat goed te merken was: de geuren van de verantwoord geteelde uien en knoflook stegen tot bovenin het trappenhuis op. Ik verwachtte daarom vanochtend eens een wat ander ontbijt dan we meestal krijgen, avocadotoast misschien, of een versgeperste smoothie van wortels en spinazie. Helaas, alweer verscheen het standaardassortiment op tafel van geroosterd brood, een bord vol ham, kaas en worst en een sapje-uit-een-pak. Wel leuk waren een zestal potjes bijzondere jam De la Casa. Een ervan deed mij aan thuis denken: bananenjam! Die maak ik al jaren zelf, omdat Hero die smaak uit het assortiment heeft gegooid. Ze waren er op een gegeven moment achtergekomen dat alleen een zekere mevrouw Noorman die nog kocht.

Nu we het toch over eten hebben: ik vraag me steeds meer af of hier in Spanje wel vegetariërs wonen. Want op de meeste menukaarten vind je echt alleen maar vlees en vis. Die krijg je dan ook nog in gigantische hoeveelheden, nooit één karbonade, maar twee, drie eendenboutjes en entrecotes die over je bord heen steken, zo groot. Ik vind het ook jammer dat er zo weinig groente bij gegeven wordt en dat de gemengde salade steevast wordt geserveerd met een enorme berg tonijn-uit-blik. De laatste tijd kopen wij als het even kan een zakje wortels, wat tomaten en een komkommer voor de vitamientjes, want die heb je wel nodig op de fiets.

Het parcours was vandaag kort, maar stevig. Door het verslagje van Jaap en Carli op Strava waren we gewaarschuwd voor dit gedeelte - dat wij nu in tweeën hebben geknipt - maar waar zij dus bijna 1600 hoogtemeters te verstouwen kregen over 69 km. Met de snel stijgende temperaturen van de laatste dagen leek ons dat geen goed plan. Zoals het nu ging, was het geweldig. De kleine en de grote klim waren voor het grootste deel niet steil, maar je moest wel goed doortrappen. De uitzichten waren weer fantastisch en zoals zo vaak dacht ik hoe bijzonder het is als je daar zo on top of the world op je fietsje rijdt. Dan zijn de vele zweetdruppels en de pijntjes hier en daar snel vergeten. Na een mooie afdaling en nog een laatste klimmetje als toegift kwamen we rond het middaguur in La Bisbal de Falset aan, net op tijd om de dagomzet van de marktkoopman die tegenover ons lunchplekje zijn verse waar had uitgestald, nog wat op te krikken. Terwijl wij op ons wat taaie volkoren stokbrood van gisteren knaagden, nu wel met lekkere verse blaadjes Romaine-sla en tomaatjes, zette de koopman zijn kistjes met meloenen, perziken en pompoenen weer in zijn vrachtwagentje en haalde hij de plastic schermen van de kraam. Dat ging allemaal op zijn elfendertigst, wat wij al filosoferend op ons bankje goed vonden passen bij onze fietsvakantie. Lekker de tijd nemen, af en toe wat doelloos voor je uitkijken en je niet laten opjutten.

Wij hebben in het kader van de slow motion voor twee dagen onze intrek genomen in een mooi oud pand midden in het dorp. Vroeger was hierin een oliemolen gevestigd en sinds twaalf jaar kun je hier ruraal verblijven. Op onze grote en redelijk koele kamer schuilen wij voor de hitte buiten totdat het tijd is om twee trappen naar beneden af te dalen naar de eetzaal. Wat we hier allemaal gaan doen? Ik ben bang niet veel, want de enige attractie op fietsafstand, het zwembad in Margalef, is nog gesloten. Kennelijk wachten de Spanjaarden met zwemmen tot het boven de 40 graden is. Volgens de eigenaresse van Cal Trucafort konden we wel naar de rivier gaan. Wat in ieder geval moet gebeuren is wassen! Dus straks gooien we de eerste lading in de machine.

We hebben goed gegeten vanavond, zoals wel vaker hier in de binnenlanden van Spanje. Haute cuisine moet je niet verwachten en het is stevige kost, maar de streekgerechten worden met zorg klaargemaakt en met trots op tafel gezet. Een fles wijn uitzoeken van de kaart, daar doen ze hier ook niet aan. Bij de maaltijd krijg je een karaf witte of rode wijn en een grote fles water. De eigenaresse gaf ons er ook nog een flesje bruisend water bij, om de wijn mee aan te lengen, zei ze. Wij vonden de wijn puur wat wrang smaken, maar o, wonder, met een scheutje uit het flesje verbeterde de smaak aanzienlijk. Hoe dat kon? Henk liet er zijn chemisch licht over schijnen en concludeerde dat de koolzuur wel iets zou veranderen aan de smaak. Toen ik genoeg wijn had gedronken, schonk ik de rest van het flesje in mijn waterglas, dronk ervan en… het bleek dus gesuikerde frisdrank te zijn waardoor de goedkope wijn in een keer lekker werd. Daar zit je dan met je goede smaak en bescheiden wijnkennis. We maakten na het eten nog een wandelingetje door het uitgestorven dorp en weten nu zeker dat hier echt niets te beleven is.

Totaal 1411 km en precies 2x zoveel hoogtemeters als hectometers, 760 dus.