Sevilla - Girona - 13 juni 2022 - Dag 32 - Câ’l Roure Boutique Hotel, Igualada -  72 km

Vanmorgen zaten we even voor achten aan het ontbijt met Martijn en Lisa en de gesprekken van gisteravond gingen gewoon verder. Mijn slechte knie kwam even aan de orde en het bleek dat zij een neef hebben die gepromoveerd is in de orthopedische hoek en een artikel heeft geschreven over de de timing van het vervangen van een knie. Boodschap: Hoe fitter je bent op het moment van de operatie, des te groter de kans dat je ook zodanig herstelt dat je weer op (vrijwel) hetzelfde niveau terugkomt. Omdat het op vakantie zo lekker gaat, was de twijfel er bij mij een beetje ingeslopen of ik wel meteen onder het mes moet, maar die wetenschappelijke conclusie is toch wel een stimulans om in september ‘gewoon’ voor de nieuwe knie te gaan.

Martijn & Lisa hebben op nog veel meer plekken gefietst dan wij: o.a. Tasmanië, Cambodja, Thailand, Vietnam, Sri Lanka, Zuid-Afrika, Costa Rica en een paar keer op Cuba. Er valt dus nog veel te ontdekken ;). Wij maakten uiteraard weer flink reclame voor de Transamerica, maar hoewel enthousiast, vroegen ze zich af of ze dat nog wel aan zouden kunnen. Martijn is een paar jaar ouder dan wij; naar de leeftijd van Lisa hebben we uiteraard niet gevraagd, want nette mensen. We hebben alle vier een fiets met Rohloff-naaf en Martijn zei dat hij merkte dat het regeltje dat hij  5-10 jaar geleden gebruikte niet meer opging. Toen kon je namelijk het hellingspercentage en je versnelling bij elkaar optellen en daar moest dan 10 uitkomen. Ik had daar tijdens de vakantie ook regelmatig over nagedacht. Wij zeiden in het verleden ook, 5% helling, 5e versnelling. Maar het is nu meer 4%, 4e versnelling, hoewel ik wel het idee heb dat het klimmen gedurende de reis weer iets gemakkelijker wordt.

We hadden vandaag een parcours dat er op papier redelijk te doen uitzag, maar de profielen in het boekje kunnen heel verraderlijk zijn, dus het was weer een gevalletje van ‘hope for the best, but prepare for the worst’, zoals onze mede-fietser Tom ons tijdens de Transamerica al had geleerd. Na een kilometer of 10 stonden we voor de lastige keuze om de bordjes naar Igualada (de bestemming van vandaag) te volgen of de route van Benjaminse, die 10 km langer was. Het was aanvankelijk nog lekker koel omdat er vanmorgen wat schapenwolkjes waren die de opwarming wat vertraagden, dus we kozen voor de langere optie. We moesten regelmatig klimmen maar het was zelden echt steil. Terwijl we de hoogtemeters rustig wegtrapten verdween de bewolking, maar bleef er gelukkig nog regelmatig schaduw van de dennenbossen waar we doorheen reden en stond er ook een licht verkoelend briesje. 

Bankjes waren uiterst schaars rond lunchtijd, maar we moesten echt even stoppen om de stukken pizza die we vanmorgen al vroeg hadden aangeschaft soldaat te maken. Zoals tijdens bijna elke fietsvakantie in Europa, bracht een bushokje uitkomst (zie foto). Al met al waren we redelijk vlot over - geen tegenvallers dus - en konden we het hotel ook snel vinden. Het ligt dan ook erg centraal, recht tegenover het gemeentehuis. Aan dat gemeentehuis hangt een protestspandoek dat oproept to amnestie voor de politici, die zich hebben uitgesproken voor onafhankelijkheid van Catalonië en nu naar het buitenland zijn gevlucht of angstig afwachten of ze de gevangenis in moeten. We hadden onderweg ook al veel op de weg geschilderde leuzen gezien en de eigenaar van het hotel vertelde wat meer over het streven naar onafhankelijkheid. Volgens hem is een flinke meerderheid van de bevolking voor, maar ligt het politiek gezien buitengewoon lastig, niet alleen door de het absolute ‘njet’ vanuit Madrid, maar ook door de tweeslachtige houding van veel Catalaanse politici. Op het gemeentehuis wappert de officiële Catalaanse vlag - vijf gele strepen, met daartussen vier rode. De mensen die naar onafhankelijkheid streven, hebben een eigen vlag die je ook veel ziet: dezelfde achtergrond, maar met aan een kant een blauwe driehoek met een witte ster erin.

Het was vanmiddag opnieuw ruim 35 graden buiten, daarom hadden we niet veel trek om Igualada verder te verkennen. Om een uur of half zeven koelde het een beetje af en zijn we toch even op pad gegaan voor wat fruit en een overheerlijk ijsje. De restaurantopties zijn op maandag erg beperkt, dus toen we een traiteur zagen hebben we daar een paar lekkere gerechten gehaald en die onder het genot van een biertje (watertje voor Marja, want er was geen 0.0) op het schaduwrijke terras van ons hotel al lekker vroeg opgegeten. Nu zitten we op het dakterras, terwijl de avond valt en het gezellige geroezemoes van het plein opstijgt. Wat er ook opstijgt: de geur (stank) van de wereldberoemde leerlooierijen van Igualada, waar de grote merken het leer voor hun handtassen en riemen vandaan halen.

Morgen wordt het nog weer warmer, dus extra vroeg op voor alweer een stevige etappe; de finish en de zee lonken!

Totaal 1534 km en al glooiend toch weer bijna 900 hoogtemeters afgetikt.