Sevilla - Girona - 16 mei 2022 - Dag 4: Coripe, Casa Rural Sierra de Coripe - 58 km

Een fantastische dag vandaag! Just had zijn huiswerk overduidelijk goed gedaan, want in zijn reactie van gisteren voorspelde hij heel precies wat de planning voor vandaag en morgen is, maar daarover later.

Vanmorgen om 8 uur serveerde Isabel een uitgebreid ontbijt op het dakterras. Het was heerlijk koel, licht bewolkt en alle oppervlakken waren een beetje nat van de dauw. Isabel was erg ontevreden dat Jim de stoelen en tafels nog niet had afgedroogd, ernstig plichtsverzuim. We gingen om 09:15 u op pad; dat zal de komende tijd vroeger moeten want het belooft erg heet te worden in Zuid-Spanje, 35+ graden vanaf woensdag en dat is zelfs voor deze contreien heel vroeg in het jaar. Vandaag viel dat nog alleszins mee, ook al verdween de laatste bewolking al snel.

De kortste weg Arcos uit ging zeer steil naar beneden over glimmende keitjes die je het gevoel gaven spekglad te zijn. We kwamen heelhuids beneden en mochten snel daarna aan de volgens ons enige serieuze klim van de dag beginnen. De doorgaande weg was tamelijk druk met gelukkig wel een brede vluchtstrook en de Spanjaarden gedragen zich tot nu toe uiterst hoffelijk jegens fietsers. Eenmaal boven moesten we vrijwel meteen afslaan richting Puerto Serrano en die mooie asfaltweg hadden we helemaal voor onszelf. Weidse vergezichten met in de verte de Sierra de Grazalema. Isabel vertelde dat die bergketen vanwege het profiel vanaf de westkant de bijnaam ‘slapende vrouw’ heeft. Met enige fantasie zagen wij dat ook, hopelijk komt dat tot uiting op de foto. 

Na een heerlijke lange afdaling langs wijngaarden, olijfbomen en veel zonnebloemen in wording - en alweer schitterend bloeiende bermen - kwamen de heuvels dichterbij en ging het zacht glooiend door naar Puerto Serrano, het beginpunt van de Via Verde de la Sierra. Hoe Just hier zoveel van weet, is voor ons een compleet raadsel. We vragen ons zelfs af of hij niet een van de weinige Nederlanders zonder fiets is, want naast de XC 60 is het enige andere ons bekende vervoermiddel in Huize van der Kam-Kreijns het scootertje van Hanneke. De Via is weliswaar onverhard, maar goed begaanbaar. De voormalige spoorweg slingert op schitterende wijze door het heuvelland, over viaducten en door korte en langere tunnels. De lange tunnels worden automatisch verlicht en het was dus even schrikken toen in een van die tunnels al vrij snel het licht uitging. Je ziet dan plotseling echt geen hand voor ogen meer, pretty effing scary… Gelukkig wenden we al snel aan de duisternis en konden we dankzij de goede fietsverlichting onze weg vervolgen. Het scheelde ook dat op de Via Verde alleen fietsers, wandelaars en ruiters te paard welkom zijn, dus een echt angstige ervaring zoals twee jaar geleden in de tunnels bij het Lago d’ Iseo werd het sowieso niet. 

Eenmaal aangekomen bij het station van Coripe wachtte ons nog een kleine verrassing. Om van daar in het dorpje zelf te komen, moesten we een gemene helling van een paar km lengte overwinnen :(. Toen dat eenmaal gelukt was, was de Casa Rural snel gevonden en niet al te veel later kwam ook de eigenaresse de deur voor ons opendoen. Van de vier appartementen is er slechts eentje verhuurd, dus de binnenplaats is nu terras, fietsenstalling, en wasdroogruimte in een. Ons Spaans houdt nog niet over, maar we begrepen al snel van de mevrouw dat het enige restaurant in het dorpje niet haar goedkeuring kon wegdragen, als het al open was. We hadden ook al een weinig vleiende referentie in ons boekje gelezen. Er was wel een ‘supermercado’ die om half zes weer open ging. Tijd dus voor plan B, zelf iets klaarmaken in de keuken van ons appartement.  Na het douchen konden we eerst mooi een biertje doen op het enige terras dat in Coripe te vinden was. Waar zonet ‘supermercado’ stond, moet je ‘matig gesorteerde dorpskruidenier’ lezen. Marja is gelukkig niet voor een gat te vangen, dus er stond rond NL-etenstijd een heerlijke gevulde omelet op tafel en het ontbijt voor morgenvroeg is ook al aangeschaft.

Totaal 165 km