Sevilla - Girona - 19 mei 2022 - dag 7: Presa de Guadalhorce, Posada del Conde - 57 km

Op crazyguyonabike.org zetten veel fietsers hun reisverhalen en ik vind het leuk om die te lezen, deels om te herkennen waar ik zelf ben geweest, maar ook om nieuwe wegen te ontdekken. De Amerikaan Mike McGhee schrijft op crazyguy over zijn vele fietsreizen. Hij noemt zijn fiets Peaches, neemt altijd een ukelele mee waarmee hij zijn medekampeerders uit de slaap houdt en hij deelt zijn verhaaltjes altijd op dezelfde manier in. Eerst de Bummers, de tegenslagen, dan de Winners, de cadeautjes, en tot slot zijn Reflections over de dag op de fiets. 

Als ik met onze Bummers begin, kan ik vrij kort zijn. Mijn lijf verzet zich nog heftig tegen het de hele dag op een fiets zitten en uit dat door rug- en schouderpijn. Verder was er veel wind vandaag, waarover later meer. 

Winners dan: de route was erg mooi vandaag, ik heb al minder moeite met klimmen, we hadden een mooi lunchplekje in het aardige stadje Ardales, we zitten in een prachtig oud hotel - met ligbad! - en straks kunnen we al om half 8 eten in het bij het hotel horende restaurant. Meer Winners dan Bummers dus!

Reflections waren er onderweg ook. Terwijl we door een ruig berglandschap reden en de heerlijke geuren van naaldbomen, bloeiende brem en vijgenbomen ons bijna bedwelmden, dacht ik erover na hoezeer je mindset je beïnvloedt in van alles. Als ik het beperk tot onze fietstocht, zat ik er eergisteren mentaal al vroeg op de dag compleet doorheen en ik kon mezelf dus ook totaal niet motiveren om dat extra stukje door te trappen. Voor mijn omgeving had ik nauwelijks oog en ik zag alleen maar hobbels en beren op de weg. Vandaag was het totaal anders. Ik wist dat we meteen uit Ronda stevig en langdurig moesten klimmen en ik was best een beetje zenuwachtig of het wel zou lukken, maar ik zei tegen mezelf: dit ga ik gewoon doen, rustig aan, maar wel doorgaan. En ja, het ging goed! Zelfs toen halverwege de pas, die heel toepasselijk Puerto del Viento heette, een stevige (meest tegen)wind opstak die mij af en toe bijna van de fiets blies, kon ik bijna steeds blijven fietsen.  Toen die eerste klus was geklaard, gaf ik mezelf een schouderklopje en was blij met de mooie afdaling. Er volgden nog veel kleine en wat grotere hobbels en mijn rug deed best pijn, maar ik kreeg nooit dat hopeloze en doodvermoeide gevoel van twee dagen geleden. Nu wil ik nog graag leren hoe je je eigen mindset kunt ombuigen van Zum Tode betruebt tot Himmelhoch Jauchzend. 

We zitten nu in hotel Posada del Conde, aan een prachtig blauw stuwmeer, een van de drie Embalses. Van hieruit kun je naar El Caminito del Rey, een wandelpad dat loopt van Álora in de provincie Málaga naar Campillos door de El Chorro-kloof. Het pad is drie kilometer lang, maximaal een meter breed en bevindt zich 100 meter boven de rivier 'El Chorro' tegen de rotswanden. Terwijl wij een biertje dronken op het terras van El Kioske, zagen we net een bus aankomen die een hele horde Caminito-wandelaars loosde. Wij blijven hier maar een nacht, anders zou dat een leuke excursie zijn geweest. 

Totaal: 282 km en vandaag ‘slechts’ 900 hoogtemeters