Sevilla - Girona - 2 juni 2022 - Dag 21: Posada El Mirador, Frías de Albarracin - 55 km

Tenzij we vanavond nog heel vies eten krijgen in Posada El Mirador, zal deze dag de geschiedenis ingaan als eentje zonder Bummers, met alleen Winners.

Het hotel waar we gisteren terechtkwamen in Uña, was wat krakkemikkig en kon wel een opknapbeurt gebruiken, maar we hebben het er geweldig gehad. Gisteravond serveerde de hoteleigenaar, vermomd als ober, ons een prima driegangendiner en vanochtend was hij weer present voor het ontbijt, een half uur eerder dan normaal, want ja, die gekke fietsers willen graag vroeg weg. Het winkeltje ging pas om half tien open, dus gaf hij ons een brood mee voor onderweg. Deze Booking.com-locatie gaat een mooi cijfer krijgen van Henk.

Tijdens het ontbijt hielden we werkbespreking en de opdracht was duidelijk. Eerst 25 km min of meer vlak terrein, dan een lange en steile klim en dan nog wat op en neer tot de eindbestemming.

Het was een prachtige dag, met zonnig en fris weer, uitzichten waar je mond van openviel en ook nog eens de perfecte moraal. We reden eerst een heel stuk hoog langs de kloof van de rivier de Júcar en keken naar de ruige bergen om ons heen. Wat een genot is het om hier te fietsen! Prettige bijkomstigheid is dat er in deze streken maar heel weinig verkeer op de weg is, dus je hoort alleen maar vogelgeluiden en het zoemen van je eigen banden. Er staken een paar herten voor ons over, de roep van de koekoek vergezelde ons van begin tot einde, maar of het steeds een en dezelfde was? In de loop van de dag kwamen er nog blatende schapen en kwakende kikkers bij. Verder stilte, heerlijk.

Vlak voor de klim hielden we nog een bananenbreak en toen moest het gebeuren: zes kilometer klimmen, met volgens het boekje gemiddeld 9%. En dat ging goed! We stopten wel een paar keer om uit te hijgen, maar constateerden tevreden dat we inmiddels veel sterker zijn geworden door alle hoogte- en kilometers die al achter ons liggen. Wat is het hoog in de bergen toch mooi. Terwijl ik na de lunch even uitrustte, ging Henk met zijn fototoestel op pad. De bergweiden zijn hier bedekt met de mooiste gele, witte en roze bloemetjes. De witte deden me denken aan onze vriend Herman, die ons een paar maanden geleden veel te vroeg en te snel is ontvallen. Hij ging in het voorjaar zo graag naar wat hij het Anemonenbosje noemde, in Nietap, waar hij ook wel ging biljarten. Wij missen hem.

Op het laatste stuk zagen we links van ons opeens een gigantische beeldengroep en borden die ons naar de Bron van de Taag verwezen. Dat moesten we zien. We begrepen de Spaanse tekst niet helemaal, maar op Wikipedia vond ik er iets over: “Op een lager punt is het Monumento al nacimiento del río Tajo (Monument voor de bron van de Taag) (1974) van José Gonzalvo Vives geplaatst, waarin de verpersoonlijking van de rivier en de provincies Teruel, Cuenca en Guadalajara zijn weergegeven”. Heel interessant ongetwijfeld, maar ik vond de beelden foeilelijk. Er lag een wat drabbig vijvertje naast vol met kikkers, ook kennelijk ergens een symbool van.

Nu zitten we in Frías de Albarracin, een onooglijk dorp. Natuurlijk zat het hotel weer op het hoogste punt, maar dat hadden we ook wel uit de naam kunnen afleiden. Google was ook nu onnavolgbaar, maar dankzij een Spaans echtpaar, dat net op weg was om wat te gaan drinken in de Posada, vonden we onze plek voor de nacht toch nog vlot. We lijken wel de enige gasten te zijn hier en van de kokkin mogen we lekker vroeg eten. Eenvoudig maar smakelijk; geen bummers dus.

Laatste winner: weer geen last van mijn schouder gehad, het nieuwe plan lijkt zijn vruchten af te werpen.

Reflections: life is good!

Totaal: 1059 km en we voegen weer 780 hoogtemeters toe aan het saldo