Sevilla - Girona - 23 mei 2022 - dag 11: Jódar, Hotel Ciudad Jódar - 56 km

Gisteravond aten we, toevallig, want verder was er weinig open op zondag - in een geweldig restaurant, Panaceite. Het zat er tjokvol en de stoere Spaanse obers - en een heel klein serveerstertje - renden zich de benen uit het lijf met drankjes en schalen vol met de lekkerste hapjes. Er was een speciaal hoekje waar de Serranoham, stevig in de hamklem geschroefd, vakkundig werd ontdaan van de zwoerd en in prachtige plakken werd gesneden. Wij bestelden wat gerechten en kregen ook bij ieder drankje nog weer tapas van het huis, allemaal heerlijk. Ondertussen kon ik lekker mensen kijken en de flessen olijfolie bestuderen die tegen de muur waren uitgestald. Dan is het toch wel jammer dat onze fietstassen al zwaar genoeg zijn van zichzelf. 

Vanochtend zaten we om acht uur weer aan hetzelfde tafeltje, want Panaceite serveert ook ontbijt: een half geroosterd stokbrood, een schaaltje pulp van verse tomaten, wat ham en kaas en natuurlijk prima koffie. Het schouwspel buiten was nu heel anders dan gisteravond en ik stelde, net als vorig jaar in ItaIië, tevreden vast dat de Spaanse vrouwen heel mooi gekleed, gekapt en strak in de make-up naar hun werk gaan. Op platte schoenen, maar in de tasjes die ze meedragen zit vast eleganter schoeisel voor achter het bureau. Ikzelf werk nog heel weinig, maar als ik naar de rechtbank ga, maak ik ook van de gelegenheid gebruik om mijn wat sjiekere kleding uit de kast te trekken.

Dan het fietsen van vandaag. We houden ‘s ochtends altijd eerst werkbespreking, dus de route was in grote lijnen bekend: meteen uit Jaen een niet al te lange en forse klim, dan wat dalen, vervolgens 11 km klimmen, met gemiddeld 5% helling, wat kleine heuveltjes en tot slot nog een stevig stukje omhoog. Maar hoe gedetailleerd de kaart ook is, in de praktijk voelt het vaak anders. Dat heeft enerzijds met de mindset te maken, maar ook de weersomstandigheden, de al dan niet tijdige ravitaillering en de in de loop van de dag toenemende vermoeidheid spelen allemaal een rol. De langste klim ging dus heel vlot en voelde niet echt zwaar, ook omdat we over zo’n schitterend weggetje reden zonder ander verkeer, met aan weerszijden hellingen die zonder uitzondering waren bezaaid met olijfbomen. Toen we net over de top heen waren, kwam ons een fietsend stel tegemoet, dat zo ongeveer de Nederlandse vlag op hun voorhoofd had staan. Stoppen dus, en praten over reizen op de fiets. Zij zijn begin april al uit hun woonplaats Maarssen vertrokken en via België en Frankrijk naar Spanje gereden, met de tent achterop. Ze gaan eerst richting Sevilla en dan via Merida over Madrid terug naar huis. Erg leuk om ervaringen uit te wisselen! 

We deden wat boodschappen voor de lunch in een kleine supermarkt in Mancha Real, waar het erg gezellig was. Zo gezellig dat we er zojuist achterkwamen dat we een deel van de boodschappen waarschijnlijk voor de winkel hebben laten staan. 

Terug naar de fietsprestaties en de beleving ervan. Hoewel het er op de kaart hetzelfde uitzag, voelde die laatste klim veel langer en steiler dan de eerste lange. Na iedere bocht dacht ik: daar is het hoogste punt, maar nee, de weg draaide iedere keer toch weer omhoog. Dan gaan de inmiddels fel brandende zon, de goed gevulde maag en de reeds afgelegde kilometers toch hun tol eisen. Met een korte, snelle afdaling kwam uiteindelijk Jódar in beeld. Henk was zo slim om te bedenken dat het hotel dat volgens het boekje aan het einde van het dorp lag, voor ons juist aan het begin was, omdat wij de route andersom rijden. De beloning voor het harde werken: een ruime en koele kamer, een zak druiven die nog wel uit de winkel meegekomen was en straks voor het eten hoeven we alleen maar af te dalen naar het restaurant van het hotel.

Totaal 531 km en vandaag weer bijna 1100 hoogtemeters weggetrapt.