Transamerica 2012 - dag 23 - Utica, KY - Marion, KY (116 km)

Na een ontbijtje in de trant van een beetje van jezelf en een beetje van het pompstation, reden we om 7 uur weg uit Utica. Om een uur of 11 gingen we uitkijken naar een lunchgelegenheid en die vonden we in Clay. Omdat op dat vroege uur alle tafels van Jery's Cafe al bezet waren, mochten we aanschuiven bij drie vrolijke dames, Jeannie met haar dochters DorIs en Vicky. Veel verhalen, lachen en lekker eten. Daarna door naar ons einddoel van de dag, Marion. We hebben de hele dag genoten van de route: over rustige countryroads, waar je bijna geen auto's tegenkomt maar des te meer dieren ziet: white tail deer, groundhogs, veel kleurige vogeltjes - nu ook een knalblauwe soort, die hier dus gewoon blue bird heet, vele soorten vlinders in de mooiste kleuren en ja, af en toe een hond - die in dit gedeelte van Kentucky gelukkig meestal vastzitten aan een lijn. In Marion aangekomen streken we eerst neer in het alleraardigste Marion's Cafe, waar ze geweldige taart hadden. We ontmoetten er drie fietsers in een klap: de jeugdige lonely rider Flo uit Duitsland, die dezelfde kant uit fietst als wij, en een ouder echtpaar uit Nieuw-Zeeland, die al vanaf februari bezig zijn om van Peking naar Londen te fietsen, uiteraard met af en toe een stukje vliegen ertussen. In het cafe werkte een heel aardige mevrouw, die ons eerst uitgebreid vertelde dat we in de kerk konden overnachten, maar zeker niet naar het plaatselijke hotel moesten gaan en die ons daarna haar eigen vakantiewoning aanbood. Dit soort dingen maak je hier dus mee! Wildvreemden die vol vertrouwen een verwaaid en zweterig fietsersstel hun gastvrijheid aanbieden. We reden naar het huisje, een door het echtpaar Brent en Jeanette zelf verbouwde boerenschuur, een kilometer of vier buiten de stad. Daar wachtte Brent ons op met zijn hond Sam, een fervent slangenkiller. De schuur bleek een heel gezellig, smaakvol ingerichte studio met een terras, voorzien van alles waar ik al dagen naar verlangde: een badkamer voor ons alleen, een heerlijk bed, televisie en rust. Toen ik gedoucht had, kwam Henk vertellen dat Jeanette over een uurtje eten voor ons zou brengen, zodat we niet nog eens heen en weer naar de stad hoefden rijden. Wat kan het leven mooi zijn...

Totaal  2062 km ( alweer een mijlpaal :))