Transamerica 2012 - dag 35 - Chanute, KS - Eureka, KS (100 km)

Vandaag, the 4th of July, wordt in Amerika Independence Day gevierd. Met optochten, overal vlaggen, picnicks in het park en vooral veel vuurwerk. Al weken zag je overal tenten langs de weg waar ze vuurwerk verkopen; vanavond gaat het allemaal de lucht in! Wij zijn in Eureka, een klein stadje, waar volgens The Eureka Herald van alles te doen is. Helaas was het vanmiddag echt te heet om naar de parade op Main street te gaan kijken. Misschien gaan we straks nog even naar het park waar ze Bed Races, Free Cookout & Watermelon hebben, afgesloten met de Fireworks Show.

Voorlopig komen we bij in onze motelkamer in de Blue Stem Lodge. De reisgids, de verhalen en de blogs van medefietsers hadden ons een beetje voorbereid op de uitdagingen van de staat Kansas. Plat, leeg en lelijk, je hebt er altijd tegenwind, kortom: je moet er doorheen, maar veel lol valt er aan Kansas niet te beleven. Tijdens de eerste 50 km keek ik met genoegen om me heen: of het nu komt door mijn jeugd in Oost-Groningen of de vele keren dat ik met Titia eind zeventiger jaren over de Lange Leegte naar Veendam scheurde, ik houd wel van het eindeloze vlakke land en van de uitgestorvenheid. Je waant je alleen op de wereld. Het waaide nog niet zo hard en rijdend in een treintje achter elkaar, was het best te doen. Toen we echter het miniplaatsje Coyville, 71 inwoners, binnenreden, was de eerste lekke band van onze reis een feit. Aan de kant van de weg, in de schaduw, ging Henk aan het werk. Al snel kwam er een belangstellende aan die zijn diensten aanbood. Na het vieze karweitje kreeg Henk van Dave schoonmaakmiddel en keukenpapier aangereikt en echtgenote Connie kwam met koele flesjes water. Zoals zo vaak was dit weer een buitengewoon gezellige ontmoeting waarbij je in korte tijd van alles van elkaar te weten komt. We hadden al e-mail adressen uitgewisseld - onze blog en de tweewekelijkse Engelstalige samenvatting hebben inmiddels veel nieuwe volgers gekregen - toen Dave zei: Here comes the boss! Dat bleek de 91-jarige moeder van Connie te zijn, die met haar looprek behendig manoevrerend de bezoekers kwam inspecteren. Doris bestierde in haar werkzame leven het inmiddels gesloten postkantoor aan de overkant van de straat. 

Na een uur moesten we echt door, het werd alweer erg warm. De resterende 50 km moest ik helaas mijn mening over Kansas herzien. Het is er heet, het is zeker niet plat en die wind... om razend van te worden. Windkracht 5-6 (schuin) tegen. Zelfs heuvelaf moet je nog flink buffelen om niet om te vallen. Alweer waren we blij dat het bord van de eindbestemming in zicht kwam.

Elsje belde nog, met een aanbod dat wij niet kunnen weigeren: als we op 16 juli nabij Golden worden opgehaald, gaan we een week van de weg af! We logeren dan in het superhuis van Christine en Mark, in de bergen, met herten onder het balkon, en als de andere drie afreizen voor een familieweekend, blijven wij in dat superhuis, met de gele Toyota voor de deur. Dus als het de komende week nog afzien wordt, is er iets om naar uit te kijken...

Totaal 3120 km