Transamerica 2012 - dag 44 - Eads, CO - Ordway, CO (99 km)

Gisterenavond tijdens het eten raakten we aan de praat met Alex, een 19-jarige student uit Kent, Ohio. Hij sliep in het City Park en was op weg van Astoria naar Yorktown. Hij vertelde dat hij aan de tocht begonnen was met een tweetal anderen, mannen van rond de 60. Daarna had zich nog een meisje bij hen gevoegd, maar de andere drie hadden het successievelijk opgegeven. Ze hadden veel harde tegenwind gehad in Montana en Wyoming, dus ze waren achteraf liever van oost maar west gereden..

Na het eten moesten we nog even van kamer wisselen, want onze airco had het begeven. De nieuwe kamer was wel redelijk koel, dus ook prima geslapen. Nadat we - alweer voortreffelijk - hadden ontbeten in het K&M restaurant, verlieten we Eads om 7.15 uur met een heel licht briesje in de rug. Wat we niet voor mogelijk hadden gehouden, ontrolde zich toch voor onze ogen: een nieuwe dimensie van desolate, lege platheid. Zelfs de tumbleweeds waren er niet meer, alleen nog een soort van halfwoestijn met wat laag verdord gras, zover als het oog reikte, en dat was ver. Op bepaalde momenten was er geen enkele bebouwing zichtbaar, op één uitzondering na. De silo van het plaatsje Haswell - 37 km na de start -  doemde al na een paar kilometer op aan de horizon, maar kwam slechts tergend langzaam dichterbij. Op weg daar naartoe zijn ons welgeteld 13 auto's achterop gekomen. We rijden al een paar honderd kilometer langs een spoorlijn, waarover we nog geen trein hebben zien rijden, maar die wellicht in de nazomer weer wordt gebruikt om het graan uit die silo's te vervoeren. Tussen het spoor en de weg zit een brede greppel waar bij regen regelmatig water in blijft staan. Dat zorgt ervoor dat er daar toch wat meer plantengroei is, vandaar de dagelijkse foto's van bloemen.

Halverwege de etappe kwamen we Tim tegen, die verrassend weinig bagage bij zich had. Zijn vrouw reed namelijk in de pickup truck met caravan erachter met hem mee; we zagen haar even later enthousiast zwaaiend langskomen. Een volgende eenzame fietser vlak buiten het spookstadje Sugar City had geen behoefte te stoppen voor een praatje. We kwamen in recordtijd - gemiddeld 26 km/u - aan in Ordway, waar we de nacht doorbrengen in het hotel met dezelfde naam, met een speciaal tarief voor solo fietsers. Die moeten het dan wel doen zonder airco en met een gedeelde badkamer op de gang - niets voor ons dus. Ook hier nog twee andere fietsers, twee avontuurlijke vrouwen van 31, die elkaar 7 jaar hebben leren kennen in Tokyo en regelmatig samen afspreken voor een langere reis. Volgend jaar leek het ze wel wat om de Appalachian trail te gaan wandelen..

Zometeen lekker even een biertje drinken in het café op Main Street, daarna eten bij Bits & Spurs Cafe.

We ontdekten trouwens wel een nadeel van de rugwind van vandaag. Vlak voor Ordway zit een enorme feed yard met enkele duizenden koeien (ditmaal zwartbont) en dat ruikt niet bepaald fris als je benedenwinds zit, dus het hele stadje staat stijf van de ammoniaklucht. Het lijkt wel erg tegenstrijdig: zoveel leegte overal en daarna al die koeien hutjemutje bij elkaar, maar met deze droogte is de 'nutrient density' van het gras onvoldoende voor opgroeiend vee. Tja.

Totaal 3891 km