Transamerica 2012 - dag 51 - Hot Sulphur Springs, CO - Walden, CO (100 km)

Het was alweer een fantastische dag vandaag! Op het programma stond het voor de tweede keer oversteken van de Continental Divide, nu een iets minder hoge berg van 9673 feet, de Willow Creek Pass. De aanloop ernaartoe was lang, 40 km, en voerde ons door prachtige berglandschappen. De temperatuur steeg alras, van 10 graden toen we wegreden, tot een aangename 22 graden, met bijna geen wind. Zonder al teveel moeite kwamen we boven; kennelijk zijn we inmiddels goed ingesteld op de grote hoogte. Daarna volgde de beloning, de afdaling. Halverwege verschenen er donkere wolken en klonk er gerommel. De bui afwachten hielp niet meer, dus trokken we de regenjassen maar aan en trapten door. Het duurde niet lang, maar het was erg nat en koud. En ik weet weer zeker dat ik veel liever (heel) heet weer heb dan kou en regen. 

Omdat er op de route van vandaag geen horecagelegenheden waren die wij voor sluiting konden behoeden, lunchten we op een bankje in Rand, met de vanochtend bij het winkeltje in Hot Sulphur Springs met enige moeite bij elkaar gescharrelde etenswaren. Een emmertje potato salad en een flesje chocolademelk, aangevuld met een grapefruit en als toetje een paar dropjes die Elske voor ons had meegenomen. Het laatste stuk ging door een mooie vallei, licht dalend met een paar hobbels en de wind was gunstig. Enig minpuntje was de erbarmelijke toestand van de weg: om de vijf meter een bump, door niet goed op elkaar aansluitende betondelen.

Om half 4 kwamen we aan in Walden. Ook Walden is uniek, het is de 'Moose viewing capital of the USA'! De entree was weinig verheffend, een enorm trailerpark, vol halfvergane woningen, oude auto's en andere troep. De eigenaresse van het Moose Creek Cafe, waar we eerst maar eens neerstreken, vertelde dat de regels van de town niet voor dat park golden, omdat het net buiten de stadsgrenzen ligt. De county is daardoor de regelgever, waardoor een regel die verplicht tot het opruimen van autowrakken en andere ellende, in de hele county zou gelden. En daar zou een van de bestuurders, eigenaar van een ranch waar het ook een grote puinhoop is, nooit zijn medewerking aan verlenen... Altijd aardig, zulke inside information. Ook stuurde ze ons zonder aarzelen naar het Chedsey Motel, schuin aan de overkant. Hoe objectief dat was weten we niet; na het inchecken kregen van de eigenaar kortingsbonnen voor, jawel, het Moose Creek Cafe :)

Er waren vandaag ook weer aardige ontmoetingen. We ontbeten samen met Jack, 70 jaar, uit Michigan, eastbound op de Transamerica Trail in zijn eentje. Jack is nergens bang voor (a hill is just a hill en beren zijn veel minder gevaarlijk dan honden) en kampeert als het moet wild en wast zich in een beek. We hadden een leuk gesprek over onze ervaringen en konden elkaar nuttige adviezen geven over het vervolg van de route. Wat Jack zei over waarom lange-afstandsfietsen zo leuk is, konden wij helemaal onderschrijven: het gevoel van vrijheid en dat je op geen andere manier zo kunt genieten van je omgeving.  

In het Moose Creek Cafe werden we aangesproken door een oude man die onze fietsen had zien staan. Toen bleek dat we uit Nederland kwamen, was het helemaal raak: voor ons stond de heer Jaarsma, wiens familie oorspronkelijk uit Ternaard in Friesland kwam. Hij woonde nu in Iowa, in een Nederlandse nederzetting waar jaarlijks het Tulips Festival wordt gehouden. Jaarsma's dochter die er ook bij was, vertelde trots dat ze voor die gelegenheid altijd in zelfgenaaide Markener klederdracht rondliep. 

Net als de thuisblijvers kijken wij in onze hotelkamer naar de Olympische Spelen. Ik weet niet hoe Mart Smeets de openingsceremonie heeft verslagen, maar hier doen ze er al dagen over en wij zien dus steeds kleine stukjes, waardoor wij ons afvragen: is het echt waar dat ze Queen Elizabeth aan een parachute hebben gehangen???

Totaal 4439 km