Transamerica 2012 - dag 55 - Rawlins, WY - Sweetwater Station, WY (143 km)

Toen we wegreden uit Rawlins, wisten we nog niet zeker wat ons einddoel zou zijn. Dat had te maken met alle verhalen die we van andere fietsers hadden gehoord over de mogelijke slaapplekken op de eerstkomende 150 mijl. Muddy Gap, daar moest je vooral niet heen en Jeffry City was een spookstadje met wat obscure adresjes. Nu hebben we op onze tocht wel meer gekke dingen meegemaakt én overleefd, dus we zouden het allemaal gaan bekijken. 

De Wyomingse wind was ons aanvankelijk redelijk gunstig gezind en ook het parcours door weer nieuwe delen van de Rocky Mountains was schitterend. Dat we hier fietsen, is een belevenis! Een flink stuk voor Lamont was het wegdek vreselijk slecht. Er is wel een shoulder, maar daar ligt aan de linkerkant eerst zo'n akelige ribbelrand als waarschuwing voor slaperige automobilisten, daarnaast een richel die te smal is om op te fietsen en op de meest rechtse meter is het asfalt zo slecht dat je daar ook weg wilt blijven. Blijft over een strookje van zo'n 25 centimeter... Erg vermoeiend. In Lamont aten we bij het door vier vrouwen gedreven restaurant Annalopé een stuk warme perziktaart met vanille-ijs. Daarna werd de weg beter. In Muddy Gap hadden we niets te zoeken want het was nog te vroeg om te lunchen, laat staan om te slapen. Door naar het verschrikkelijke Jeffry City dus.

Onderweg stopten we nog bij Split Rock, waar we dit gespleten fenomeen maar niet konden ontdekken. Wel een zwerm vogels, die boven de bergen zweefden. Ook met de telelens konden we niet zien wat voor vogels het waren. Weer op de fiets trok de wind aan en draaide naar schuin voor. Op die lange rechte weg, steeds van koppositie wisselend, zag je maar heel langzaam verandering in het landschap komen. We zijn er inmiddels aan gewend dat bergen, huizen of stadjes die heel dichtbij lijken te liggen, in werkelijkheid nog vele kilometers weg zijn. Al fietsend zie je dan het landschap zich als een harmonica ontvouwen en blijken er tussen de berg aan de horizon nog een heleboel andere heuvels te liggen. Zo ging het ook bij Jeffry City, maar toen we er eenmaal binnenreden, waren we niet blij. Wat er nog staat aan gebouwen, is vervallen en overal ligt troep. De Monk King Bird Pottery Gallery, waar je volgens de kaart kon overnachten, bleek een verlaten pompstation te zijn. Byron, de eigenaar, woont en werkt er. Nadat we binnen een kijkje hadden genomen, was de beslissing snel genomen: dit was te erg en te vies. Bij het tegenovergelegen restaurant Split Rock Cafe bleek Byron in de bediening te werken. We aten er een voortreffelijke hamburger, er was wifi en we kwamen in gesprek met een jonge vrouw die voor haar vogelonderzoek nu juist op deze plek moest zijn. De vogels die we hadden gezien waren zeer waarschijnlijk pelikanen en dat op meer dan 1000 mijl van zee.

De laatste 30 km waren zwaar. Het waaide harder en harder en het was inmiddels weer een graad of 32. Toen we het piepkleine plaatsje Sweetwater Station zagen liggen, waaide het zo hard dat je bergaf stil bleef staan als je niet keihard doortrapte. Helemaal kapot waren we toen we eindelijk aankwamen bij The Mormon Handcart Historic Sites, waar fietsers gratis kunnen kamperen. We werden er allerhartelijkst ontvangen door Sister en Elder Beduchek, die hier voor een periode van 18 maanden werkzaam zijn in het Welcome Center. Men stelt zich ten doel de herinnering levend te houden aan de tocht die 500 Mormoonse pioniers uit verschillende Europese landen in 1856 in deze omgeving hebben gemaakt. Na een zeereis naar New York en een tocht per trein naar Iowa City vertrok men met zelfgemaakte handkarren - huifkarren waren te kostbaar - en tenten richting Salt Lake City in Utah. Door de barre weersomstandigheden sneuvelden er velen en ook de ossen die de voorraadkarren trokken redden het niet. Er kwamen ten slotte hulptroepen vanuit Salt Lake City en de overlevenden bereikten hun doel: het onder betere omstandigheden in vrijheid een nieuw bestaan opbouwen. Vanuit het Welcome Center organiseert men jaarlijks voor duizenden bezoekers een deel van dezelfde tocht als destijds door de pioniers is gemaakt, inclusief handkarren, langs en door de rivier en over de rotsige en steile Rocky Ridge. Toen wij er waren en de video en films bekeken, was er net een groep van 200 jongeren, gekleed in 19e-eeuwse kostuums (uiteraard wel met Nikes eronder) bezig met de voorbereidingen voor de volgende dag. Toen Sister Beduchek vertelde dat wij ook een lange reis maakten op de fiets, kwamen veel jongens en meisjes ons een hand geven. Speciaal voor ons zongen ze ook nog een lied. We maakten ook kennis met Sister Stockamp, een van oorsprong Nederlandse. Zij legde ons het een en ander uit over de Mormoonse kerk. Zo kwamen we onder meer te weten dat de vanuit de media bekende veelwijverij tegenwoordig niet meer wordt getolerereerd binnen de kerk. Al met al heel interessant en alweer mochten we ervaren hoe gastvrij en vol vertrouwen - we kregen de sleutel van het gebouw om de koelkast en de keuken te kunnen gebruiken - je hier wordt binnengehaald. 

We zetten onze tent op bij een overdekte picknickplaats, wasten ons in de restrooms en vluchtten voor de talrijke en bloeddorstige muggen door vroeg te gaan slapen.

Totaal 4762 km