Transamerica 2012 - dag 60 - Moran Junction, WY - Colter Bay,WY (30 + 66 km)

Vanmorgen een onaangename verrassing. Bewolkt en regenachtig, omstandigheden waar de weersverwachting met geen woord over gerept had. Na het standaardontbijt van pannenkoek, eieren, spek & hash browns zijn we toch maar op pad gegaan. Na een paar honderd meter konden de regenjassen aan. Het regende weliswaar niet hard maar wel gestaag. Gelukkig was het naar Colter Bay maar een eindje, dus op zich geen ramp, maar we wilden daarna een stuk over de 'Teton Spur' rijden, een officiële 'side trip' van de Transamerica Trail. Na de wegwerkzaamheden, ten behoeve van een bredere fietsstrook, jawel, te hebben getrotseerd, kwamen we aan bij onze slaapplaats voor deze nacht, een tent cabin. Twee wanden van hout, twee van canvas en een canvas dak. Overduidelijk al lang geleden bedacht en neergezet, vermoedelijk door een oud-militair, want volledig gespeend van enige charme en comfort. Twee stapelbedden met doorgezakte ijzeren bodems en schuimrubber matrassen met een skai omhulsel. Eén peertje en geen stopcontacten. Maar we hadden stervende mazzel dat er eentje vrij was....

Je merkt heel goed hoe populair de nationale parken zijn waar we nu doorheen komen. Veel drukker verkeer - nummerborden uit alle staten van de VS -  en bijna alles volgeboekt, ondanks de veel hogere prijzen. In de nationale parken is de commercie wel doorgedrongen, maar zeer gereguleerd en soms niet echt handig. Zo gingen we in Colter Bay koffie drinken in het complex dat twee restaurants bevatte, eentje tamelijk uitgebreid, de andere meer cafetaria-stijl. In het eerste restaurant stopte de ontbijtservice om 10.30 uur, waarna het een uur dicht ging om voorbereidingen te treffen voor de lunch. Het andere restaurant ging pas om 11.00 uur open, waardoor een paar medewerkers een half uur lang geduldig aan iedereen die binnenkwam moesten uitleggen dat ze niets konden krijgen.

Na de koffie was het in ieder geval weer droog, dus gingen we op pad naar Jenny Lake. Daarvoor moesten we wel weer langs dezelfde wegwerkzaamheden. Ook daar liet de efficiëntie te wensen over. Voor onze veiligheid mochten we er pas langs als alle auto's waren gepasseerd, maar dat betekende wel dat de rij van de andere kant extra lang moest wachten tot wij er eindelijk waren.

Jenny Lake ligt letterlijk aan de voet van de Tetons, die meteen achter het meer steil omhoog gaan. De rit ernaartoe was ook al schitterend en het weer knapte ook zienderogen op, dus het werd toch nog een prima dag. Op de terugweg grote consternatie: een handvol park rangers, die het verkeer probeerden te regelen, veel slordig geparkeerde auto's en tientallen opgewonden mensen met camera's in de aanslag. BEREN gespot! Een moeder black bear met twee kleintjes die een meter of twintig verderop in het bos op hun dooie gemak hun kostje bij elkaar scharrelden. Zelfs Marja vond het prachtig nadat ze haar eerste angst had overwonnen. Foto's maken van bewegende dieren in een tamelijk dicht bos is nogal lastig, maar ik heb toch wat bewijmateriaal verzameld :)

Totaal 5120 km