Transamerica 2012 - dag 66 - West Yellowstone, MT - Ennis, MT (120 km)

Smerig koud was het vanmorgen toen om 6 uur de wekker ging, vlak boven nul en bovendien was alles drijfnat van de dauw. Die moderne tenten kun je gewoon nat inpakken, maar het oprollen van de slaapzakken en matjes gaat een stuk lastiger als dat allemaal in onze tweepersoons Hubba Hubba moet gebeuren. Onze slaapmatjes passen daar precies naast elkaar in en dan heb je nog een decimeter ruimte aan hoofd- en voeteneind; daar moeten we het mee doen. Marja had bijna al haar kleren aan bij het ontbijt, aan de ook al natte picknicktafel, ze begint ernstig te verlangen naar een muts onder de helm. 

Om 8 uur waren we eindelijk klaar voor vertrek, het was toen al een graad of zes. De route zou grotendeels heuvelaf lopen en er was ons een paar dagen geleden door ervaren fietsers beloofd dat we door het dal van de Madisonrivier richting Ennis met zekerheid windkracht zeven wind mee zouden hebben. Nou, mooi niet dus. Eerst was het vrijwel windstil, maar toen er rond een uur of tien een briesje opstak, hadden we de wind pal tegen. Gelukkig bleef het bij dat briesje, dus het was al met al goed te doen. Het warmde ook snel weer op, tot tegen de 30 graden halverwege de middag.

Ook buiten de nationale parken is het landschap zeer fraai, hoewel de bergen wel deels aan het zicht werden onttrokken door de rook van een grote bosbrand verderop in Idaho. Langs Hebgen Lake waren de nodige campings en lodges. Geen wonder, een prachtig groot meer met veel watersportmogelijkheden en kennelijk ook een paradijs voor vissers. Hier een tweede woning zou geen gek idee zijn. Een glashelder meer voor de deur, prachtig uitzicht op de bergen, Yellowstone NP in de achtertuin en even verderop een fantastisch skigebied, Big Sky geheten. Of je dat 's winters bij -40 graden en sneeuw tot aan de dakgoot nog net zo leuk vindt is natuurlijk de vraag. 

Iets verderop kwamen we bij een tweede meer, (Earth)quake Lake geheten. Dit meer is in 1959 ontstaan toen een forse aardbeving (7,3 op de schaal van Richter) een aardverschuiving veroorzaakte die de canyon van de Madisonrivier afsloot. De omvang van het meer is binnen de perken gehouden doordat het Amerikaanse leger, Corps of Engineers, een tweetal geulen heeft gegraven in de puinmassa's om de rivier weer de ruimte te even. Een en ander is 53 jaar later nog goed te zien. De rivier is ook razend populair bij vissers, die zich in rubberbootjes of speciale platbodems een stuk stroomafwaarts laten meevoeren, inmiddels de ene na de andere forel aan de haak slaand. Meenemen is overigens streng verboden, het motto is 'catch & release'. Tijdens onze picknicklunch, op een plek waar de vissers de rivier in en uit kunnen, hebben we dat tijdverdrijf van dichtbij bekeken.

De laatste 40 km voerden onswat verder van de rivier door een gortdroge vallei. Het werd pas weer wat groener toen we bij Ennis aankwamen. Waar alles de laatste dagen in het teken van de grizzly stond, is het in Ennis geheel en al forel wat de klok slaat.

Hoewel het inmiddels wat later in het seizoen is, kwamen we vandaag weer verscheidene fietsers tegen. We spreken ze lang niet allemaal, maar als ze stoppen is het altijd leuk om kort even wat ervaringen uit te wisselen. Jessica was in haar uppie op weg van de westkust naar Chicago en Hugh had op zijn ligfiets nog geen erg vastomlijnde plannen, behalve dat hij nu op weg was naar Yellowstone.

Totaal 5526 km